تاثیر عوامل ژنتیکی و زیست-محیطی در بروز درخودماندگی (اتیسم)

اختلال درخودماندگی یک ناهنجاری در برقراری روابط اجتماعی، تکلم و انجام الگوهای تکراری در رفتار است. در این مقاله سعی کردیم که با پژوهش کتابخانه ای و اینترنتی از منابع معتبر، علل بروز درخودماندگی را شناخته و تا حد ممکن آن ها را کنترل کنیم. طبق پژوهش های ما، علم امروزه هنوز به طور دقیق نتوانسته منشاء این ناهنجاری را کشف کند، اما بر اساس آزمایش ها و پژهش های انجام شده، ژنتیک و محیط دو عامل مهم در شکل گیری درخودماندگی هستند. محققان در بررسی دوقلوها از لحاظ ژنتیکی پی بردند که اختلال درخودماندگی تا حد زیادی ارثی است. با این وجود نمی توان نقش عوامل زیستی و محیطی را بی اثر دانست. دانشمندان عوامل متعددی را که از قبل تولد تا دوران نوزادی در نظر دارند که بر تکامل رشدی کودک نقش داشته و می توانند در این فرایند رشدی اختلال وارد کنند و سبب بروز درخودماندگی شوند. امیدواریم که با شناخت عوامل احتمالی پدیدآورنده اختلال درخودماندگی تا حد زیادی از وقوع آن کاهش دهیم.

کلیدواژه ها:

علل بروز درخودماندگی ، وراثت ، جهش های ژنی ، ساختار مغز ، عوامل زیست-محیطی