بررسی نحوه تدریس شاهنامه و نقش آن در پرورش حس هویت ایرانی در دانش آموزان

شاهنامه فردوسی، به عنوان اثری فاخر از ادب فارسی، نه تنها نقش کلیدی در تقویت زبان و ادبیات فارسی ایفا می کند، بلکه می تواند در پرورش هویت ملی و تاریخی دانش آموزان نیز تاثیرگذار باشد. در این پژوهش، اهمیت تدریس شاهنامه در مدارس به عنوان ابزاری برای تقویت حس هویت ایرانی مورد بررسی قرار گرفته است. با تکیه بر رویکردهای آموزشی نوین، می توان این اثر ادبی را به گونه ای تدریس کرد که موجب تقویت پیوند دانش آموزان با میراث فرهنگی غنی ایران شود. مطالعات نشان می دهد که بهره گیری از شاهنامه در فرآیند آموزش می تواند فهم دانش آموزان از مفاهیمی چون افتخار ملی، تاریخ و ارزش های اخلاقی را افزایش دهد. همچنین، استفاده از روش های تعاملی و خلاق، نظیر تحلیل داستان های حماسی، بازیگری، یا بازآفرینی خلاقانه، باعث می شود که دانش آموزان با علاقه و انگیزه بیشتری به محتوای آموزشی مرتبط شوند. به علاوه، این مطالعه پیشنهاد می کند که آموزش شاهنامه باید با تاکید بر مفاهیمی چون عدالت، عشق به وطن، و قهرمانی همراه باشد تا این عناصر بتوانند در توسعه هویت ایرانی دانش آموزان نقشی موثر ایفا کنند. نتایج این تحقیق حاکی از آن است که آموزش شاهنامه، اگر به شیوه ای منسجم و هماهنگ با فرهنگ معاصر ایران طراحی و اجرا شود، می تواند دانش آموزان را به نسل آینده ای آگاه تر، هویت مندتر و افتخارمندتر نسبت به تاریخ و فرهنگ خود تبدیل کند. بنابراین، اتخاذ شیوه های تدریسی نوین و اثربخش ضروری است.

کلیدواژه ها:

تدریس ، شاهنامه ، پرورش ، هویت