تاثیر داروهای فلووکسامین ، توپیرامات بر پرخاشگری کودکان و نوجوانان اوتیسم

هدف: پرخاشگری به عنوان یکی از نشانههای افراد اوتیسم معضل عمدهای برای آنها و خانوادههایشان محسوب میشود. این پژوهش تاثیر دو داروی فلووکسامین و توپیرامات را بر پرخاشگری، خودزنی و دیگرزنی کودکان و نوجوانان اوتیسم مورد بررسی قرار داده است. مواد و روش: روش پژوهش از نوع شبهآزمایشی با طرح پیشآزمون-پسآزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری این پژوهش را کلیه کودکان ۷ تا۱۱ ساله مبتلا به اختلال طیف اوتیسمی که والدین آنها در گروههای مجازی گردهم آمده اند تشکیل دادند. در این پژوهش ۴۵ نفر با استفاده از روش نمونهگیری در دسترس به عنوان حجم نمونه انتخاب که گروه آزمایش در دو گروه ۱۵ نفر و ۱۵ نفر در گروهگواه به شیوه تصادفی گمارده شدند. مالک ورود ۱- داشتن پرخاشگری به شکل خودزنی و دیگرزنی ۲- عدم استفاده از دارو ۳- تمایل خانواده به کمک گرفتن از دارودرمانی بود. مالک خروج، عدم مصرف دارو طی سه هفته انجام پژوهش بود. ابزار پژوهش پرسشنامه پرخاشگری کودکان ۷ تا ۱۱ ساله فرم معلم بود. گروههای آزمایش به مدت سه هفته دارو و گروه گواه پالسبو را دریافت کردند. نتایج با استفاده از آزمون کوواریانس چندمتغیره تجزیه وتحلیل شد. یافتهها: یافتهها نشان داد تاثیر مداخله دارویی با فلووکسامین و تاثیر مداخله دارویی با توپیرامات بر عامل اول: پرخاشگری کالمی و بر عامل دوم: پرخاشگری عملی، باعث کاهش معنیداری گردیده است؛ اما بر عامل سوم: گوشهگیری و بر عامل چهارم: همکاری، تاثیر جزئی داشته است. اگرچه، نتایج استفاده از این دو دارو تفاوت معنیدار جزئی به نفع فلووکسامین نشان داد. نتیجهگیری: با توجه به عوارض جانبی مصرف طوالنیمدت داروها و عدم مهار گسترده آنها در جلوگیری از پرخاشگریهای افراد اوتیسم و با توجه به اثربخشی داروی توپیرامات و فلووکسامین در کنترل پرخاشگری کودکان اوتیسم، به نظر میرسد فلووکسامین به دلیل عوارض کمتر گزینه مناسبتری برای مهار پرخاشگریهای افراد دارای اوتیسم میتواند باشد.

کلیدواژه ها:

اوتیسم ، پرخاشگری ، فلووکسامین ، توپیرامات