طراحی مجتمع خدماتی رفاهی بین راهی محور (اردبیل-مشگین شهر) با هدف تطبیق با معیارهای معماری بومی

هدف این پژوهش یک طرح پژوهشی در مورد خدمات حمل و نقل و پذیرایی در راه های بین شهری در اردبیل است و در آن جایگاه مجتمع های خدماتی رفاهی بین راهی مورد بررسی قرار گرفته است. تا کنون برنامه ریزی استقرار این مجتمع ها بیشتر بر عهده مهندسان حمل و نقل بوده است لیکن با توجه به اصول محتوایی، ابعاد منطقه ای و فرامنطقه ای این مجتمع ها نیز در برنامه ریزی مورد توجه قرار گیرد. در بررسی، به مجتمع های رفاهی بین راهی به عنوان عضوی از یک نظام زیستی که با حوزه تحت استقرار خود دارای ارتباط متقابل، تاثیرگذار و تاثیرپذیر نگریسته شده است. بر این باعتقاد بر آن است که مجتمع های خدماتی رفاهی بین راهی در جهت نیل به اهدافی همچون توسعه پایدار، منطقه ای و فراتر از تامین خدمات مورد نیاز رهگذران جاده ها. از طریق ساماندهی خدماتی رفاهی بین راهی دستیابی به نتایجی در جهت نیل به اهدافی همچون توسعه پایدار، منطقه ای و رشد توان منطقه از طریق مطالعه میدانی- کتابخانه ای و بررسی منابع مختلف بر اساس مقالات و رسالت می باشد. نتیجه گیری: تجزیه و تحلیل است که بضاعت های موجود در مجتمع های خدماتی رفاهی بین راهی سوابق تاریخی و جهانی مجتمع های خدماتی- رفاهی بین راهی به مراتب فراتر از خدمات رسانی به رهگذران جاده ها است. از این رو دیدگاه برنامه ریزی شهری و منطقه ای بهره برداری از این ظرفیت وجود دارد که بتوان از پتانسل های این مجتمع ها در جهت نیل به اهدافی همچون توسعه پایدار، توان شهری و منطقه ای بهره برد بدین منظور بررسی نقش این مجتمع ها از ابعاد مختلف می تواند این قابلیت ها را به نحو بهتری مشخص می سازد. نتیجه تحقیق حاکی از آن است سازماندهی مجموعه ای مجتمع های خدماتی رفاهی ایران رایج بود و اکثر مجتمع هایی نظیر فضای سبز فضای تفریحی بازی کودکان آمفی تاتر و...وجود دارد.

کلیدواژه ها:

مجتمع خدماتی-رفاهی بین راهی ، معماری بومی