نقش عوامل فیزیوگرافیک زمین در توسعه فیزیکی شهر سامان

استقرار و توسعه فیزیکی شهرها، در وهله اول، تاریخ شرایط محیطی و جغرافیای آنهاست، عواملی مانند: موقعیت جغرافیایی، ارتفاع از سطح دریا، شکل ناهمواری، آب و هوا، و شبکه ی آب ها، هر یک به گونه ای در پیدایش و شکل گیری، وسعت و گسترش مراکز شهری و تعیین نقش آنها موثرند و هر کدام به صورت مجزا یا مشترک در ارتباط با عملکرد نسبی آنها در شرایط حاکم بر جغرافیای منطقه، سیمای کنونی شهرها و روستاهای ایران را متاثر می سازند. یکی از پیامدهای مهم این نوع توسعه، مواجه شدن گسترش شهرها با محدودیت های طبیعی و انسانی موجود در اطراف شهرهاست. اکثر شهرها برای توسعه فیزیکی خود با مسائل و مشکالنی روبرو شده است. که بی توجهی به نقش آنها در توسعه آتی، منشا بسیاری از مسائل و مشکلات خواهد بود. در این راستا هدف اصلی پژوهش شناسایی تاثیر عوامل فیزیوگرافیک زمین در توسعه شهری سامان می باشد. روش تحقیق در این پژوهش از نوع توصیفی-تحلیلی است، بررسی تاثیر عوامل فیزیوگرافیک زمین در توسعه شهری سامان از جمله شیب، جهت ناهمواری، جهت شیب و.. مورد مطالعه قرار گرفته است. بدین منظور لایه های اطلاعاتی توپوگرافی(شیب، جهت شیب، ارتفاع) همچنین لایه های ژئومورفولوژی با استفاده از تصاویر ماهواره ای، عکس توسعه فیزیکی شهر در دوره های مختلف در ارتباط با GIS های هوایی و عملیات میدانی تهیه و سپس با استفاده از نرم افزار عوارض ژئومورفولوژی و توپوگرافی بررسی می گردد. مطالعات صورت گرفته در این بخش نشان می دهد که از لحاظ شاخص های فتوگرافیک زمین شهر سامان از هر چهار طرف شهر امکان رشد را دارا می باشد. مطالعات نشان می دهد در طی ده سال شهر سامان بیشتر به سمت شرق رشد داشته و به احتمال زیاد کاربری های دیگر سمت ها که اکثر زمینهای کشاورزی بوده اند مانع از رشد این شهر به دیگر سمت ها شده است. همچنین نقشه ها نشان می دهد که شهر سامان در مدت ده سال اخیر خود همواره رشد و توسعه درونی خود را ادامه داده است و می توان گفت گامی به سوی توسعه پایدار برداشته است.

کلیدواژه ها:

عوامل فیزیوگرافیک ، توسعه شهری ، توسعه فیزیکی ، شهر سامان