اثربخشی معماری سبز و روانشناسی محیطی بر کیفیت زندگی شهری

امروزه با توجه به پدید آمدن بحرانهایی در زمینه انرژی و آلودگی های زیست محیطی به علت استفاده بی رویه از منابع انرژی های تجدیدناپذیر به خصوص در بخش مسکن، رعایت ساختارهای اصولی طراحی معماری بیش از پیش مورد توجه قرار گرفته است. امروزه معماران برای حل و تعدیل این بحران از الگوهای معماری سبز کمک گرفته اند. معماری سبز یا معماری پایدار یکی از گرایش ها و رویکردهای نوین معماری است که در سال های اخیر مورد توجه عده ای از طراحان و معماران معاصر جهان قرار گرفته است. معماری سبز به ساختمان هایی اطلاق می شود که در آن از مصالح سبز و تکنولوژی های سبز (مواد و مصالح قابل بازگشت به چرخه طبیعی) استفاده می شود و اثرات منفی آن را بر روی محیط اطرافش کم می کند. هدف از این نوع معماری همسو شدن با محیط زیست است. این معماری که برخاسته از مفاهیم توسعه پایدار می باشد در پی سازگاری و هماهنگی با محیط زیست یکی از نیازهای اساسی بشر در جهان کنونی است. هدف از ایجاد ساختمان های سبز بهبود یافتن آب و هوا، جلوگیری از اتالف انرژی مصرف شده جهت سرمایش و گرمایش و جلوگیری از اثرات منفی ساخت و ساز بر محیط زیست و بهبود سیما و منظر شهری و کیفیت زندگی است. این پژوهش از نوع هدف کاربردی و توسعه ای و از حیث روش توصیفی – تحلیلی می باشد و با استفاده از روش کتابخانه ای، مشاهدات میدانی و مصاحبه نسبت به گردآوری منابع اقدام شده و در پایان نسبت به ارائه پیشنهادات کاربردی و موانع پژوهش در راستای تحقق اثربخشی معماری سبز بر روانشناسی محیطی و کیفیت زندگی شهری پرداخته شده است.

کلیدواژه ها:

معماری سبز ، معماری پایدار ، روانشناسی محیطی ، کیفیت زندگی شهری