تاویل روایت حافظه جمعی در فضای مسکونی شهر خرمآباد

هر اثر معماری به مثابه یک متن است که هنگام تجربه آن گویی روایتی شرح داده می شود که تماشاگری فرضی به سیر و سفری درون فضایی برده می شود. روایت در فضا در طول زمان، امکان شناخت کامل از فضای موجود را به دست می دهد. در نتیجه می توان آن را ابزاری جهت بیان فضا دانست، از طرفی مهمترین جلوه روایت در داستان است و هر داستان عناصر و ساختاری دارد که می تواند تولید معنا کند. بنابراین مفهوم روایت در داستان به مثابه الگویی برای درک روایت در معماری قابل توجه است. اساسا شکل روایت را دو نیرو مشخص می کند: نیروی گسترش نشانه های روایت در طول داستان و نیروی افزودن تفصیل های غیرقابل پیش بینی در این تحریف ها. از این رو در طراحی معماری به روش روایت، ابتدا بایستی نشانه های قابل مشاهده در تاریخ شهر مورد واکاوی قرار گیرد و سپس مولفه ها و پارامترهای مداخله گر در برداشت های شناختی از شکل شهر مشخص می گردد. بدین ترتیب، رویدادها و تعاملات انسان است که فضا را خاطره انگیز کرده و هم پیوند با تجارب پیشین و آتی او قرار می گیرد و در این حالت است که پدیده ای به نام خاطره جمعی شکل می گیرد که در گذر زمان در ذهن شهروندان مانده و جزئی از هویت مشترک جامعه خواهد شد. در این راستا پژوهش حاضر، در پی کشف مولفه های تاثیرگذار بر شکل گیری خاطره جمعی و تاریخی از یک سو و ارایه ی الگوی مفهومی ساختارشناختی پنهان در فضای شهری خرمآباد به منظور بازیابی حافظه ی جمعی شهری از سوی دیگر، می باشد. بنابراین هدف اصلی این نوشتار واکاوی فضای مسکونی، با روش روایت حافظه ی جمعی و تاریخی شهر خرمآباد می باشد. روش تحقیق در این پژوهش بر اساس هدف از نوع بنیادی می باشد و پارادایم تحقیق پدیدار شناختی، هرمنوتیک یا تفسیری است. از طرف دیگر چون در طول تحقیق به تفسیر شرایط می پردازیم و نقش محقق و جهان بینی او در نتایج تاثیرگذار می باشد رویکرد پژوهش کیفی است. به لحاظ هدف، نظری و به لحاظ نتایج، تبیین الگو و مدلی از مفاهیم نهایی می باشد.

کلیدواژه ها:

برج تفریحی مسکونی ، حافظه ی جمعی ، معماری روایی ، حافظه ی تاریخی ، شهر خرمآباد