مکانیابی مناطق مستعد توسعه شهرک های مسکونی با رویکرد توسعه پایدار نمونه موردی استان مرکزی

شهرک سازی یکی از ظرفیت های بیبدیل در راستای تحقق سیاستهای ساماندهی وضعیت مسکن کشور است. کمبود زمین در شهرهای بزرگ و امکان پایین مالک شدن شهروندان و اقشار جامعه هدف با میزان درآمد پایین در آنها، لزوم به جریان افتادن شهرکسازی و ایجاد شهرک ها به عنوان محیط مسکونی متفاوتی برای متقاضیان با هر استطاعت مالی را ضروری کرده است. در پژوهش حاضر قصد بر آن است با در نظر گرفتن شاخص های توسعه پایدار به منظور جلوگیری از تخریب پوشش گیاهی و حفظ گونه های حیات وحش محیط و جلوگیری از تخریب های گسترده محیط زیستی به ساماندهی کالبدی قلمروهای پیراشهری، پهنه های مناسب برای توسعه ساخت وساز تعیین شده و تحت ضوابط و دستورالعملهای خاص این نواحی، جهت سرریز جمعیت شهرهای بزرگ استان مورد بهرهبرداری سکونت قرار گیرند. در این راستا به منظور مکانیابی اراضی مناسب شهرک های مسکونی با رویکرد توسعه پایدار، در مدل تدوین شده از سه نوع شاخص که عبارتند از شاخص های حذفی، شاخص های مکانیابی و شاخص های گزینشی استفاده گردید. بدین صورت که در گام نخست: با استفاده از شاخص های حذفی و منطق بولین مکان های نامناسب برای ساخت شهرک مشخص گردید. در گام دوم با استفاده از از شاخص های مکانیابی و تحلیل سلسله مراتبی، مکانهای مناسب ساخت شهرک ارزیابی شد. در گام سوم خروجی بدست آمده در دوگام ابتدایی تلفیق شده و اولویت های ابتدایی تعیین گردید و در گام آخر نیز غربالگری نهایی با استفاده از شاخص های کنترل کننده و گزینشی صورت پذیرفت.

کلیدواژه ها:

ارزیابی ، شهرک مسکونی ، مدل مکانیابی ، توسعه پایدار ، تحلیل سلسله مراتبی ، منطق بولین