ارزیابی اثربخشی سیاست های مسکن مقرون به صرفه در پیشگیری از فرسایش فرهنگی و ترویج برابری اجتماعی در مناطق شهری بزرگ

مسکن مقرون به صرفه یکی از چالش های مهم در سیاستگذاری شهری در سطح جهان به شمار می رود. سیاستگذاران و پژوهشگران به طور فزاینده ای بر روی استراتژی های مسکن مقرون به صرفه تمرکز دارند؛ نه تنها به عنوان ابزاری برای کاهش بار هزینه های مسکن بلکه به عنوان مداخله ای حیاتی جهت پیشگیری از جنتریفیکیشن و ارتقای عدالت اجتماعی در کلانشهرهای بزرگ. این مرور، طیف گسترده ای از سیاست های مسکن مقرون به صرفه از جمله تثبیت اجاره، منطقه بندی شامل، کوپن های مسکن و روش های مبتنی بر بازار و سیاست های الویت دار جامعه را مورد ارزیابی قرار می دهد تا تاثیر آنها بر کاهش اخراج و ایجاد رشد شهری عادلانه مشخص شود. مطالعات صورت گرفته در زمینه های شهری متنوع از جمله در ایالات متحده، اروپا، استرالیا، چین و سوئد، دیدگاه هایی را درباره نحوه تعامل طراحی، اجرا و شرایط محلی با نتایج سیاستی ارائه می دهند. به ویژه، تحقیقات تطبیقی نشان می دهند در حالی که برخی از سیاست های مسکن مقرون به صرفه منجر به مزایای اقتصادی مانند ایجاد شغل و ثبات خانوار می شوند (اکینسولیری و همکاران، ۴۲۰۲)؛ دیگر سیاست ها می توانند به طور ناخواسته منجر به بروز اختلالات در بازار یا حتی تسهیل فرآیند جنتریفیکیشن شوند، به ویژه در صورت اجرای انفرادی بدون استراتژی های مشارکتی گسترده (سارمینتو و سیمز، ۰۲۱۵؛ بورک و گوله، ۲۰۲۱). این مرور، شواهد حاصل از مدل های کمی، مطالعات موردی و مرور سیستماتیک را همگام با تجزیه و تحلیل انتقادی روندها، الگوها، تناقض ها و خلل های موجود در دانش ارائه می دهد. یافته ها نشان می دهند هیچ سیاست واحدی برای همه شرایط موثر نیست؛ بلکه ترکیبی از تولید مسکن هدفمند، یارانه های مستقیم، تدابیر حمایتی از مستاجران و

کلیدواژه ها:

مسکن مقرون به صرفه ، فرسایش فرهنگی ، ترویج برابری اجتماعی ، سیاستگذاری شهری ، اخراج و ایجاد رشد شهری ، جنتریفیکیشن ، مسکن هدفمند ، یارانه های مستقیم ، تدابیر حمایتی از مستاجران