تحلیل سیاست های تامین مالی مسکن در ایران بعد از انقلاب

مسکن به عنوان یکی از نیازهای اساسی انسان، پس از انقلاب اسلامی ۱۳۷۵ در ایران به یکی از اولویت های اصلی دولت تبدیل شد. این مقاله به بررسی سیاست های تامین مالی مسکن در جمهوری اسلامی ایران پس از انقلاب می پردازد. این تحقیق از نوع کاربردی است و روش پژوهش مقاله حاضر توصیفی-تحلیلی می باشد. محدوده زمانی موردمطالعه برنامه عمرانی کشور بعد از انقلاب و توسعه اقتصادی اجتماعی و فرهنگی را شامل می شود. اطلاعات موردنیاز به صورت اسنادی از برنامه های مصوب قبل و پس از انقلاب اسلامی جمع آوری شده است. ازاین رو، روش جمع آوری اطلاعات در تحقیق حاضر اسنادی می باشد. در این بررسی، چهار دوره اصلی شامل دهه ۱۳۰۶ (دوره جنگ و بازسازی)، دهه ۱۳۰۷ (همکاری با بخش خصوصی و تعاونی ها)، دهه ۱۳۰۸ (طرح مسکن مهر) و دهه ۱۳۰۹ به بعد (استفاده از ابزارهای مالی نوین) مورد تحلیل قرار می گیرد. نتایج نشان می دهد که این سیاست ها توانسته اند به افزایش تعداد واحدهای مسکونی و تسهیل دسترسی به مسکن کمک کنند، اما چالش هایی نظیر کیفیت پایین ساخت وساز، تاخیر در تحویل پروژه ها و تاثیرات منفی تورم بر بازار مسکن همچنان وجود دارد. برای بهبود این سیاست ها در آینده، تاکید بر کیفیت ساخت وساز، پایداری مالی و استفاده از فناوری های نوین ضروری به نظر می رسد. این مقاله به تبیین نقاط قوت و ضعف سیاست های مذکور پرداخته و راهکارهایی برای بهبود وضعیت مسکن در ایران ارائه می دهد.

کلیدواژه ها:

سیاست های تامین مالی مسکن ، بازار مسکن ، برنامه های عمرانی ، مسکن ملی