نقش پیاده راه ها در افزایش سرزندگی شهری، مطالعه موردی، خیابان فردوسی سنندج

امروزه سرزندگی شهری به عنوان یک پارادایم جامع با گستره ی محتوایی متنوع، در مباحث گفتمان برنامه ریزی شهری و سیاست، جهت بهبود وضعیت وارتقای شرایط زیستی توجه و ملاحظات خاصی را به دست آورده است. سرزندگی محیطهای شهری موضوعی است که در برنامه ریزیها، مطالعات و طراحیهای معماری ایران از آن غفلت شده است. امروزه تامین نشاط و سرزندگی در مجتمعهای مسکونی به ویژه در فضاهای باز و نیمه باز که ساکنین بخش زیادی از زمان خود را در محل سکونت خود میگذرانند به یکی از دغدغه های اصلی نظامهای مدیریت در برنامه ریزی شهری در کشورها، به ویژه در کشورهای توسعه یافته، تبدیل شده است. از آنجایی که میزان سرزندگی افراد با بهبود کیفیت زندگی آنها رابطه مستقیمی دارد؛ بنابراین پرداختن به این موضوع از اهمیت وا الیی برخوردار است. حجم نمونه در این تحقیق ۲۳۳ نفر انتخاب گردید. روش تحلیل، استفاده از تحلیل عاملی تاییدی مرتبه دوم در نرمافزار لیزرل است. نتایج نشان میدهد که در بعد کالبدی، شاخصهای جذابیت و راحتی بیشترین ضریب را دارند و بعد از آنها، شاخصهای ایمنی، خوانایی و دسترسی قرارگرفتهاند. در بعد اجتماعی شاخص جامعیت، شاخص تعاملات، شاخص امنیت و شاخص عدالت به ترتیب بیشترین تاثیر را دارند و شاخصهای کیفیت، تراکم فعالیتها و تنوع فعالیتها به ترتیب بیشترین تاثیر را در بعد فعالیت دارند. بر مبنای نتایج پژوهش برنامه ریزی بایستی بر مبنای دیدگاهی انسانگرا و توجه به جذابیتهای بصری و دوری از آلودگی محیطی و ازدحام و عدم ایمنی شهری باشد.

کلیدواژه ها:

شهر ، فضای شهری ، سرزندگی ، پیاده راه ، سنندج