بررسی مدرنیته شدن معماری و شهرسازی

حرکت مدرن معماری و شهرسازی که از دهه اول قرن بیستم شروع و در دهه ۱۹۶۰ به اوج خود رسید، تغییرات شگرفی بر فضای شار باقی گذاشته است به نوعی که شکل، ساختار و محل قرارگیری آنها بستر شهر را به کلی دگرگون ساخت. معماری مدرن با نگرشی جهانی و ارزش های جهانی به مسائل زمان و مکان با رویکردی فرا منطقه ای و بین المللی و تکامل بخشیدن به اهداف انسانی و صنعتی همراه بود. کالبد شهر و معماری به عنوان ابزاری برای تحقق اهداف انسانی و دستاوردهای علمی و فنی دیگران به عنوان وسیله ای برای تحصیل و تکامل اهداف انسانی صنعت و فرهنگ ملی بکار گرفته و جامعه به حقارت مسلط علاوه بر آن توجه عامل تشخیص و علامت برتری و آرزوی تحصل آن به عنوان هویتی که بدون آن اصول و مبانی نظری و فلسفی که حال تکامند متمرکز خواهد بود. نتیجه عمل انفصال معماری و شهرسازی مدرن ایرانی به صورت قابل بررسی از شیوه اصفهانی به شیوه تهرانی و همگام شدن معماری و شهرسازی به شکل گیری و تکوین مبانی نظری و سبک شناسی متفاوت در طول تاریخ معماری معاصر ایران منجر شده است که در این مقاله سعی بر آن است تا به بررسی پیامدهای معماری و شهرسازی مدرن در ایران پرداخته شود.

کلیدواژه ها:

مدرنیته ، معماری ، شهرسازی ، فرهنگ ، تاریخ ، نوگرایی