روایتگری در منظر خیابان الله زار با کمک الگوی روایی آرشیپالگو

بافت تاریخی شهر حاصل انباشت اندیشه و فرهنگ ادوار پیشین است که توسعه نابهسامان شهرها آسیبهای جدی به آن وارد کرده و هویت تاریخی شهر را به شدت تحت تاثیر قرار داده است. از آنجا که عرصههای تاریخی شهر همواره بستر رویدادها و خاطرات جمعی بودهاند، حتی اگر این خاطرات بر کالبد شهر عیان نباشند بر حافظهی جمعی شهر نقش بسته است. شهر با روایت تاریخاش میتواند زبانی گویا پیدا کند و شهروندان را به عرصه کنشگری وارد کند. محله دولت و خیابان اللهزار تهران که از گذشته همواره بستر رویدادها و خاطرات جمعی بودهاند نیز از این امر استثنا نیستند و با گذر زمان، نشانهای محو و گمشدهای از خاطرات و رویدادها بر آنها باقی مانده است. اما با شناسایی و بهرهمندی از ظرفیتهای روایتگری در منظر این خیابان میتوان حیات اجتماعی و فرهنگی را تا حد زیادی احیا و کیفیت حضور و تعلق خاطر شهروندان به آن را افزایش داد. در این راستا این پژوهش به دنبال تقویت نقش روایتگری منظر خیابان الله زار است و در این زمینه با کمک الگوی روایی آرشیپالگو به روایتگری در منظر ارزشمند خیابان الله زار می پردازد. با درک مفاهیم روایتپردازی و گفتمان روایی آرشیپالگو، و با عملیاتی کردن گامهای تعریف شده در این الگو، با استناد به نقشهها، تصاویر، منابع مکتوب و بازدیدهای میدانی و گفتگو با ساکنان و شهروندان و کسبه ابتدا روایتهای خیابان اللهزار استخراج و عرصههای مستعد روایتگری شناسایی شدهاند و پس از تحلیل گرههای ارزشی موجود، روایت منتخب با هدف باززنده سازی الله زار طراحی و ارائه شده است.

کلیدواژه ها:

منظر شهری ، روایت پردازی ، آرشیپالگو ، خیابان الله زار ، گره ارزشی ، حافظه تاریخی