تبیین مفهوم فضاهای شهری رها شده با رویکرد امنیت شهری

فضاهای رها شده در اصل فضاهای باقی مانده از توسعه های شهری هستند که بدون استفاده متناسب و فاقد عملکرد رها شده و رو به زوال و ویرانی دارند. این فضاهای شهری نامطلوب که مانند شکاف های شهری عمل نموده و موجب گسست بافت شهری پیرامونی گردیده اند، فضاهایی تعریف نشده و فاقد مرزهای مشخص می باشند که در ایجاد یک رابطه منسجم و منطقی میان عناصر موجود ناتوان هستند. به سبب مشکلات متعدد فرمی و عملکردی، این فضاها حکم فضاهای منفی را پیدا کرده اند که مردم جز در مواقع لزوم علاقه ای به حضور و گذراندن وقت در آنها ندارند. این فضاها شامل تمام فضاهایی اسکت که به نوعی دور از دید شهروندان بوده و فضاهای دنجی هستند که امکان وقوع هرگونه ناهنجاری و جرایم را برقرار می سازد. در این فضاها قابلیت وقوع جرایم بسیار بالا بوده و معمولا فضایی مناسب برای جمع شدن معتادان، افراد بی خانمان و خلافکاران است و از آن جا که امنیت اجتماعی، آرامش و آسودگی خاطری است که هر جامعه موظف به ایجاد آن برای اعضای خود می باشد، وظیفه متخصصین شهری نه رد وجودی آنها بلکه اذعان به وجود و تلاش برای رفع معضلات آن است زیرا این فضاها، فضاهایی اجتناب ناپذیر بوده و جزیی از شهر محسوب می شوند. با این وجود، اندیشمندان صاحب نظر در این حوزه، فضاهای رها شده را به عنوان فرصت های قابل توجه و ارزشمندی برای توسعه شهری و طراحی های خالقانه معرفی می کنند که قابل تبدیل به فضاهای شهری مطلوب، سرزنده و حضورپذیر به ویژه در مراکز شهرها هستند. این تحقیق با مطالعات کتابخانه ای و بررسی نمونه های موجود سعی در تبیین مفهوم فضاهای رهاشده شهری و راهکارهای طراحی این فضاها پرداخته است.

کلیدواژه ها:

فضای شهری ، رها شده ، امنیت