بررسی رابطه مدیریت و برنامه ریزی عمرانی بر کیفیت زندگی شهروندان

اهمیت بررسی، شناخت و مطالعه کیفیت زندگی، توجه به بسترهای مهم شهری در توانایی جذب و حفظ سرمایه های انسانی است. بنابراین با توجه به جایگاه کیفیت زندگی در شهرها و مناطق، و با توجه به این که هنوز در ایران سیستم جامعی در زمینه سنجش کیفیت زندگی ایجاد نشده، توجه به بررسی جنبه های مختلف سنجش کیفیت زندگی می تواند راه هایی برای دستیابی به نظام جامع سنجش کیفیت زندگی باشد. به منظور ارزیابی کیفیت زندگی از شاخص های کیفیت عینی و ذهنی استفاده شده است. بر این اساس در بعد ذهنی شاخص کیفیت زندگی از معیارهایی مانند ایجاد و گسترش نهادهای محلی جدید، تقویت نهادهای محلی موجود، احساس امنیت فردی، امید به آینده، توانایی تامین نیازهای اساسی خانوار، رضایت از زندگی، احساس تعلق به اجتماع، تمایل به ماندن در شهر جدید، رضایت از معیارها و... استفاده شده است و در بین معیارها، میزان اجتماعی بودن افراد و تمایل به ماندن در جمع با میانگین ۳/۵۹ بالاترین معیار بوده است و تمایل به ماندن در شهر صدرا با میانگین ۲/۵۲ کمترین معیار است. در بعد عینی شاخص کیفیت زندگی نیز معیارهایی از قبیل رضایت از مراکز بهداشتی، جمع آوری و دفع آب های سطحی، کیفیت بهداشت شبکه معابر، کیفیت مسیرهای عابرپیاده، نظافت و پاکیزگی محیط شهری، کیفیت آب آشامیدنی و... مورد پرسشگری قرار گرفته است که معیار نظافت و پاکیزگی محیط شهری، بالاترین رقم را با میانگین ۳/۲۶ و رضایت از جمع آوری و دفع آب های سطحی مخصوصا به هنگام ریزش باران، کمترین رقم را با میانگین ۱/۸ به خود اختصاص داده اند.

کلیدواژه ها:

مدیریت و برنامه ریزی عمرانی ، کیفیت بهداشت ، شبکه معابر ، رضایت شهروندان