بررسی تکامل هندسه مورد استفاده در معماری - قبل و بعد از انقلاب دیجیتال

این مقاله به بررسی نقش هندسه در طراحی معماری و تحول آن در دورههای قبل و بعد از عصر دیجیتال می پردازد. در این مقاله برای انتخاب موضوع پژوهش از مقالات مربوط به هندسه و معماری کمک گرفته شده است به عبارت دیگر از مطالعات کتابخانه ای جهت مرور ادبیات موضوع بررسی پیشینه تحقیق و نظریاتی که راجع به موضوع وجود داشت، استفاده شده است. روش تحقیق در پژوهش حاضر، توصیفی تحلیلی است. از دوران باستان تا مدرن، هندسه همواره به عنوان ابزاری اساسی برای درک فرمها و ایجاد نظم ساختاری در معماری استفاده شده است. اصول هندسی، مانند نسبت طلایی، تقارن و تناسب، پایه های طراحی معماری را تشکیل داده و به ایجاد ترکیبات هماهنگ و زیبایی شناختی کمک کرده اند. با ورود به عصر دیجیتال، فناوری های نوین مانند طراحی پارامتریک، مدل سازی الگوریتمی و چاپ سه بعدی، انقلابی در شیوه های معماری ایجاد کردند. این فناوری ها به معماران اجازه می دهند تا فرم های پیچیده تری را طراحی کرده و فرایندهای ساخت را ساده تر و کارآمدتر کنند. نمونه هایی از این تحول شامل گنبدهای ژئودزیکی فولر و ساختارهای سیال زاها حدید است که نشان دهنده چگونگی استفاده از اصول هندسی در ایجاد فرم های نوآورانه و پیچیده است. این مقاله با مقایسه دو دوره قبل و بعد از عصر دیجیتال، تغییرات عمده در کاربرد هندسه در معماری را بررسی می کند. در دوره پیش از دیجیتال، معماران با استفاده از ابزارهای دستی مانند خطکش و نقاله، طرح های خود را ایجاد می کردند. اما در دوره دیجیتال، ابزارهای پیشرفته مانند نرم افزارهای CAD و فناوری های ساخت دیجیتال به معماران امکان می دهند تا با دقت و خلاقیت بیشتری به طراحی بپردازند. ابزارهای دیجیتال به معماران کمک می کنند تا عملکرد ساختمان ها را بهینه کرده و بهره وری انرژی را افزایش دهند. استفاده از هندسه های غیر اقلیدسی و مدل سازی پیشرفته، امکان ایجاد سازه هایی با فرم های نوآورانه و پاسخگو به شرایط محیطی را فراهم می کند.

کلیدواژه ها:

هندسه ، فناوری معماری ، عصر دیجیتال ، تکامل طراحی