تداوم فضایی در معماری معاصر ایران

تداوم قضایی و به طور خاص تداوم میان بیرون و درون مفهومی است که بشر از ابتدا به دنبال تجلی آن در آثار معماری بوده است. در هر دوره از تاریخ معماری شاهد ظهور اصولی جدید هستیم که سعی در برقراری تداوم فضایی به شکلی مناسب تر از قبل دارند. ردپای این اصول را می توان در عصر حاضرو در آثار معماران مدرن نیز پیگیری کرد. پیشرفت فناوری رهایی معماران از قید و بند اصول کلاسیک گذشته و بسیاری از عوامل دیگر موجب شد که عالی ترین نوع تداوم فضایی در این دوره به ظهور برسد. در معماری سنتی ایرانی نیز توجه به تداوم فضایی قابل درک است و مانند سیر تاریخی معماری جهان برای رسیدن به تداوم بیشتر میان قضا در این نوع معماری نیز شاهد تالش برای برقراری تداوم مناسب ترمیان فضاها هستیم اما بر خالف تداوم در معماری مدرن که بیشتر به دنبال تداوم بصری و فیزیکی است. تداوم فضایی در معماری ایرانی یک حرکت روحانی و معنوی است. بر همین اساس موضوع مورد بررسی این مقاله آن است که ببیند معماری معاصر ایران به عنوان وارت گذشته بر بار خود در زمینه برقراری تداوم فضایی تا چه اندازه اصول معماری سنتی ایرانی را ارتقا بخشیده و از سوی دیگر تا چه حد از معماری مدرن متاثر بوده است.

کلیدواژه ها:

تداوم فضایی ، معماری معاصر ایران