تحلیل و بررسی خطوط ایرانی و کارکرد آن در هنر خط-نقاشی (بین سال های ۱۳۹۰ تا ۱۴۰۰)

سبک و شیوه نگارش و حضور خوشنویسان ایرانی در هنر معاصر ایران یکی از مولفه های تاریخی و فرهنگی می باشد که دچار تحولات بسیاری شده است. اگر نهضت سقاخانه اصلی ترین جریان تجسامی ناایق قارن گذشته باشد، بیشترین تحولات فرهنگی، سود بردن از خط در نقاشی در کالبد هنر مدرن در دهه های کنونی بوده است. خط-نقاشی در ایران حاصل تلاش های پراکنده هنرمندانی است که نقاط اتصال خود را با فرهنگ های جهانی پیدا کرده اند و به احیای دوباره خط نگاری در قالبی مدرن با زیرساخت های شرقی پرداخته اند. هنرمند باید با مبانی و کیفیات بصری نوشتار و اصول زیبایی شناسی خط و خوشنویسی آشنا باشد و به خلق آثاری با کاربرد فرم و رنگ و نگاه ساختاری با صدایی نو و مشخص ایرانی بپردازد. امروزه از فرم خط به عنوان یک دستاورد فرهنگی می توان در تعامل هنری بین المللی به عنوان یک مدیوم استفاده کرد زیرا گستره ای از فعالیت را برای تجسم ایده ها فراهم می آورد و توانایی تقابل و تعامل با دیگر هنرهای تجسمی، نمایش، موسیقی، سینما و معماری و جهت گیری ها و گرایش های گوناگون را دارد. علت پذیرش از این جریان در دهه های گذشته در حراجی های غر، همانا بدل شدن آن به یک هنری با ای هویات و پار زر باار مای توان دانست زیرا قاعده و اصول نوشتار و نگارشی را فدای یک نگاه نو در هنر به نام"زیبایی مدرن" کرده است. در این پژوهش با هدف کشف کارکردهای بصری خطوط ایرانی در هنر خط-نقاشی در دهه های اخیر (۱۳۹۰-۱۴۰۰) به روش تحلیلی-توصیفی تاریخی به شیوه کتابخانه ای پرداخته می شود و به دنبال پاسخ سوالاتی همچون علت پیدایش هنر خط-نقاشی در ایران و ادامه روند آن در عصر معاصر می باشد. نتایج حاصل از این پژوهش نشان می دهد که تحولات صنعتی در حوزه چاپ، ظهور ایجاد تزئینات در خط، ارتباط و تعامل با هنر غر و تغییر کارکرد خط نویسی و کتابت در جامعه مدرن باعث پیدایش هنر خط-نقاشی شده است.

کلیدواژه ها:

خوشنویسی ، خطوط ایرانی ، خط-نقاشی ، نوگرایی