بررسی تاثیر زمینهگرایی در معماری از منظر تاریخی، (مطالعه موردی: فرهنگسرای هنر پارسی)

یکی از مهمترین موضوعات در حوزه معماری و طراحی شهری، توجه به زمینهگرایی و همکنش معماری و زمینه می باشد. بدان مفهوم که؛ طراحی در این موارد، از خوانش متن تاریخی، فرهنگی و اجتماعی زمینه (مکان) تبعیت نماید. این امر بر حفظ آنچه بر تاریخ یک ملت گذشته و ریشه و هویت آن ملت را تشکیل داده داللت دارد. هدف از انجام این پژوهش؛ بررسی تاثیر زمینه گرایی در معماری از منظر تاریخی، و تاثیرات آن بر طراحی فرهنگسرای هنر پارسی با رویکرد معماری ایرانی است. انتخاب فضای فرهنگی در این نوشتار؛ بدان علت است که فرهنگسراها و مجموعه های فرهنگی، وظیفه حفظ و انتقال هویت تاریخی، فرهنگی، اجتماعی، هنری، مذهبی و ... یک ملت را به آیندگان دارند. طرح این بناها با رویکرد زمینه گرایی از منظر تاریخی، می تواند در راستای کاربری اصلی این بناها بوده و خود بنا در درجه اول نمودی کامل از آن هدفی باشد که برایش ساخته شده است. به عبارتی؛ طبق نظر لوییس سالیوان (معمار و نظریه پرداز دوران مدرن اولیه) می توان گفت؛ "فرم تابع عملکرد می باشد ". لذا طرح فرهنگسرا تابع عملکرد فرهنگی آن است. این پژوهش به روش توصیفی-تحلیلی صورت پذیرفته و جمع آوری اطلاعات آن، از مطالعات اسنادی، کتابخانه ها و بررسی پژوهش های پیشین انجام شده است. نتایج پژوهش حاکی از آن است که؛ طراحی با توجه به سایت و زمینه علاوه بر نمایاندن تاریخ و هویت یک ملت، موجب بازپروری فرهنگی و حفظ شناسنامه فرهنگی آن ملت برای نسل آینده می گردد.

کلیدواژه ها:

فرهنگسرا ، زمینهگرایی ، معماری ایرانی ، معماری پارسی ، فرهنگسرای پارسی