بررسی آثار هنرمندان مهاجر ایران پس از انقلاب اسلامی بر اساس دیدگاه فضای سوم هومی بابا

این مقاله به بررسی آثار نقاشان مهاجر ایرانی پس از انقلاب اسلامی می پردازد و هدف آن تحلیل چالش های فرهنگی، هویتی و غم غربت این هنرمندان از منظر نظریه "فضای سوم" هومی بابا است. با ورود به فرهنگ های جدید و کشورهای مختلف، هنرمندان مهاجر با چالش های متنوعی مواجه می شوند. این نظریه اظهار دارد که این هنرمندان در نقطه تالقی فرهنگ ها قرار دارند و این فضا می تواند هم منبع الهام و هم منبع تنش باشد. یکی از چالش های اساسی، فرهنگ پذیری است. هنرمندان باید به طور مداوم بین میراث فرهنگی خود و ارزش های جدید تعادل برقرار کنند، که این موضوع می تواند به احساس بیگانگی و سردرگمی منجر شود. چالش هویتی نیز نقش کلیدی دارد؛ بسیاری از این هنرمندان در تالشند تا هویت خود را در یک محیط جدید بازتعریف کنند. این تالش می تواند به بحران هویت و گسست فرهنگی منتهی شود. علاوه بر این، غم غربت تجربه ای عمیق و دردناک است که هنرمندان را تحت تاثیر قرار می دهد. احساس جدایی از سرزمین مادری و فرهنگ اصلی، اغلب در آثار آن ها تجلی می یابد و به ویژه در کارهای هنریشان قابل مشاهده است. در این راستا، روش تحقیق شامل تحلیل کیفی آثار هنری است که به درک عمیقتری از چالش های فرهنگ پذیری و هویتی کمک می کند. نتایج این پژوهش نشان می دهد که آثار هنرمندان مهاجر ایرانی نمایانگر یک گفتوگوی پیچیده بین فرهنگ ها و تالش برای یافتن هویت نوین در فضایی پر از چالش های هویتی است. این مقاله همچنین به اهمیت تعاملات فرهنگی و تاثیر آنها بر هنر معاصر ایرانی می پردازد و نشان می دهد که چگونه این هنرمندان از طریق آثار خود به تجسم تجربیات چند لایه ای از هویت، تعلق و تنش های فرهنگی می پردازند.

کلیدواژه ها:

مهاجرت ، مهاجرت هنرمندان ایران ، فضای سوم ، دورگه