برگرفتگی و اصالت در گفتمان هنر پستمدرن

اصالت از مهم ترین مفاهیم پیرامون آفرینش های هنری است که در پیوستی دیرینه با پدیده برگرفتگی معنا یافته است. مکاتب و رویکردهای گوناگون هنری همواره خوانش هایی از این دو و پیوند میانشان به دست داده اند که مبنای خوانش و ارزیابی آفرینش های هنری قرار گرفته است. در پست مدرنیسم نیز بر پایه گفتمان آن خوانشی از پدیده برگرفتگی و مفهوم اصالت صورت گرفته که با خوانش های گذشته متفاوت بوده و دگرگونی اساسی در نگرش های سنتی را به همراه داشته است. از این رو بسیار قابل توجه است. هدف این نوشتار تبیین جایگاه پدیده برگرفتگی، مفهوم اصالت و پیوند میان آنها برپایه نگرش پستمدرن در آفرینش ها و ارزیابی های هنری معاصر است و به این پرسش ها پاسخ می دهد که رابطه میان برگرفتگی و اصالت در گفتمان هنر پستمدرن چگونه است؟ چه نگرش ها و رویکردهایی، چگونه این ارتباط را شکل داده اند؟ این پژوهش از گونه کیفی و به روش تاریخی-تحلیلی است. گردآوری داده ها به صورت فیش برداری و کتابخانه ای بوده و تجزیه و تحلیل داده ها نیز کیفی است. نگاهی به نگرش ها و رویکردهای گوناگون نشان می دهد که در گفتمان پست مدرن که با بینامتن، واسازی، بیناگفتمان و از آن خودسازی همراه است دگرگونی اساسی در نگرش سنتی به برگرفتگی و اصالت شکل گرفت به گونه ای که پس از آن دیگر نمی توان چون گذشته از مرز دقیق و روشن میان اصالت و برگرفتگی سخن گفت. همچنین با همه فراز و فرودها، آنچه همواره آفرینش اثری اصیل را در پی دارد، نوآوری در نگاه، ایده و بیان فردی هنرمند است.

کلیدواژه ها:

پست مدرن ، گفتمان ، بینامتن ، از آن خودسازی ، برگرفتگی ، اصالت