تجلی فلسفه خودشناسی سقراط در منطق الطیر

در تاریخ توانگر نگارگری ایرانی آثاری سزاوار توجه و قرائت می توان یافت که بر اساس نهاد خود متفق با ادبیات به دنبال یافتن حقیقت با نگرشی عارفانه شکل گرفته اند، پژوهش پیش رو نگاهی خواهد داشت به نگاره هایی وابسته به نام و تفکر عطار نیشابوری از زبان مرغان در منظومه ی منطق الطیر که مسیر طویل جستن خویش را طی می کنند، با روی آوردن به مضمون خودشناسی این اثر، نوشتار ما با رویکردی تاویل شناسانه (هرمنوتیک) مشتاق است، پیوندی معنایی و سمبلیک از معرفت فیلسوف غربی نفس، سقراط، که پرورش روح را والتر از کالبد و دلیل سعادت انسان می خواند و از این رو به صورت منسجم دغدغه ی بنیادین فلسفه اش موضوع مورد نظر را کنکاش می کند، تفسیر و تطبیقی در پی داشته باشد، بر روایت نگاره هایی گره خورده به عرفان اسلامی شاعرانه شرق که بنا بر رسالت اش هدایت و تصفیه روح را برای رسیدن به حقیقت بالذات مقدم دانسته است. این تحقیق با استفاده از روش هرمونوتیک بررسی می کند که چگونه نمادها و تصاویر در نگاره ها در خدمت تبیین فرآیند خودشناسی و ارتباط آن با تفکر سقراطی قرار می گیرد. همچنین به تحلیل تاثیر زمینه های فرهنگی و تاریخی بر هر دو موضوع همین طور ارتباط و تشابهات می پردازد و نشان می دهد که خودشناسی نه تنها به عنوان یک اصل فلسفی در اندیشه سقراط بلکه به عنوان یک جستجوی عمیق عرفانی در نگاره های منتج از منطق الطیر تجلی می یابد و این ارتباط معنایی می تواند طرحی غنی برای تامل در هنر و فلسفه حاصل کند.

کلیدواژه ها:

عطار نیشابوری ، نگارگری ایرانی ، منطق الطیر ، سقراط ، فلسفه خودشناسی