تغییرات ضبط آنالوگ به دیجیتال از منظر رویشوکر از سال ۱۳۷۵ به بعد در ایران

موسیقی دستگاهی ایران در دهه های اخیر تحولات چشمگیری را تجربه کرده است. یکی از عوامل مهم این تحولات، تغییر فناوری ضبط از آنالوگ به دیجیتال بوده است. این تغییر فناوری امکانات بی سابقه ای را برای آهنگسازان و نوازندگان موسیقی دستگاهی فراهم کرده است که به نوبهی خود منجر به تغییراتی در آثار خلق شده در این موسیقی شده است. فرضیه ی این مقاله این است که فناوری ضبط دیجیتال با ارائه ی امکانات جدید رنگ آمیزی صوتی از یک سو و سرعت بخشیدن به روند آفرینش آثار از سوی دیگر، فرم موسیقی دستگاهی ایران را بی شباه پیش به موسیقی مردم پسند نزدیک کرده است. هدف این مقاله بررسی تغییرات ایجاد شده در موسیقی دستگاهی ایران از سال ۱۵۷۳ به بعد و نشان دادن نقش تغییر فناوری ضبط در این تغییرات براساس آرای رویشوکر است. شناخت این تغییرات می تواند آفرینندگان موسیقی دستگاهی ایران را به سوی فهم دقیق تری از وضعیت موجود سوق دهد. روش تحقیق در این پژوهش، توصیفی-تحلیلی است؛ برای دستیابی به این هدف، از سه روش کتابخانه ای، مصاحبه ها و میدانی استفاده شده است. در این پژوهش، اطلاعات آرشیوی گردآوری شده و آثار تولید شده در موسیقی دستگاهی ایران به تفکیک روش ضبط (آنالوگ و دیجیتال) با یکدیگر مقایسه شده اند. چارچوب نظری این مقاله بر اساس دیدگاه های رویشوکر در خصوص ماهیت موسیقی مردم پسند قرار دارد تا در این چارچوب، سیر تحول موسیقی دستگاهی ایران به موسیقی مردم پسند بررسی شود. با استفاده از این روش ها، تلاش شده است تا تصویری جامع و دقیق از تاثیر فناوری ضبط دیجیتال بر موسیقی دستگاهی ایران ارائه شود.

کلیدواژه ها:

موسیقی دستگاهی ایران ، موسیقی مردم پسند ، ضبط آنالوگ ، ضبط دیجیتال ، رویشوکر