راهنمای تدوین مقاله کامل بسط مفهوم مکان عمودی در فلسفهی عدم هایدگر

معناهایی که برای واژه مکان مطرح می شود در یک ذهن غیرفلسفی، ممکن است تنها به بدن جغرافیا، معماری و مقوالت فیزیکی ختم شود. مواردی همچون زمین و مکان ضمن اینکه می توانند تنها مفاهیمی ریاضی وار از دوره پسادکارت باشند، خطای آن را حمل می کنند که متعین باشند. اما معنای مکان و به طور ویژه مکان سکنی گزیدن که در این مقاله منظور ما هست، در نظرگاه هایدگر نمی تواند تنها حدودی افقی باشد. با شناختی که از فلسفه هایدگر داریم فرضیه اساسی اینست که معنای مکان تعریفی عمودی نیز به خود بگیرد که دایم "در شدن" است و نظیر موارد دیگر در فلسفه هایدگر بهره ای از وجود/عدم داشته باشد. این خط عمود نامریی از اوج آسمان تا قعر زمین امتداد دارد. از دیگر سو در فلسفه هایدگر متاخر، سکنی گزیدن برای دازاین اگرچه از ساختن جایی در مکان آغاز می شود اما فهم اساسی آنست که سکنی گزیدن در مکان را حالتی از التفات های انسان به عالم بدانیم و در معنای حقیقی بی خانمانی و نامکانی انسان تامل کنیم. در ذهن عدماندیش هایدگر که روی دیگر وجوداندیشی اوست، مکان به فراخور اگزیستانسیال دازاین فربه می شود. انسان در این معنا دیگر تنها در بعدی افقی مکان مند نیست و تنها افق را نمی پیماید تا از مکانی به مکانی دیگر برسد و آن را درک کند بلکه باید برای پیمودن بعد بین چهارگانه های رازوار حرکت عمودی داشته باشد تا سرانجام بگوییم او مکانمند است و سکنی در مکانی مختص خود دارد.

کلیدواژه ها:

سکنی گزیدن ، مکان ، ناحیه ، هایدگر ، در-جهان-بودن