ضرورت تبیین نسبت فلسفه و معماری با تکیه بر مفهوم در- جهان- بودن در اندیشه مارتین هایدگر

فلسفه و معماری از آن حیث که متعلق به معرفت و آگاهی هستند از زمان های نخست با یکدیگر دمساز و همنشین بوده اند. تاثیر بی چون و چرای نظر بر عمل معماری و همچنین فقدان نظریات متقن و ریشه دار در مباحث نظری در این عرصه، زمینه را برای توجه بیشتر به مباحث فلسفی در معماری فراهم آورده، چراکه معماری نیازمند فکر فلسفی و معرفت عمیق است. لذا مساله پژوهش حاضر ضرورت بررسی و تبیین تاثیر فلسفه بر معماری و همچنین بررسی معماری همچون نوعی در- جهان- بودن از منظر مارتین هایدگر است. بنابراین در همین راستا، نخست به تعریف فلسفه و معماری، و در ادامه به ارتباط میان این دو باهم، و در نهایت بازتاب این رابطه در فرآیند در- جهان- بودن با تکیه بر مفهوم سکونت از منظر هایدگر پرداخته شده است. از آنجایی که پژوهش حاضر از نوع بنیادین است، مراجعه به متون کتابخانه ای در اولویت قرار دارد و یافته های آن با تکیه بر آراء هایدگر به روش پدیدارشناسانه مورد تحلیل قرار گرفته است. و نشان داده شده است که اندیشه هایدگر درباره وجود و سکنی گزیدن بر نگاه ما در خصوص نسبت آدمی با خود و جهان تاثیرگذار است. چراکه سکنی گزیدن به معنای مراقبت کردن و محافظت انسان ها از یکدیگر، از آسمان ها و زمین و نگهداشت معنی تلقی می شود.

کلیدواژه ها:

معماری ، فلسفه ، مارتین هایدگر ، پدیدارشناسی ، در- جهان- بودن ، سکنی گزیدن