بررسی مولفه های بیوفیلیک در طراحی و تاثیر آنها بر بهبود زیست پذیری با توجه به اصول معماری اسلامی

نیاز انسان به ارتباط با دنیای طبیعی، یک نیاز ذاتی و اساسی است. گنجاندن طبیعت و مفهوم های مرتبط با آن در طراحی محیط های زندگی، نه تنها موجب ارتقای کیفیت زندگی می شود، بلکه زیست پذیری فضاها را نیز بهبود می بخشد. از گذشته های دور، معماری سنتی شهرهای ایران از جایگاه ویژه ای برخوردار بوده و اقلیم به عنوان یکی از عوامل مهم در طراحی همواره مورد توجه قرار گرفته است. با این حال، در حالی که بسیاری از الگوهای معماری معاصر تحت تاثیر مدل های غربی شکل گرفته اند، پرسشی که مطرح می شود این است که چگونه می توان اصول بیوفیلیا را با معماری اقلیم سرد و کوهستانی تطبیق داد. هدف این پژوهش شناسایی مولفه های کلیدی بیوفیلیک در طراحی معماری و بررسی تاثیرات به کارگیری این مولفه ها بر بهبود زیست پذیری فضاها و نیز تلفیق اصول معماری اسلامی با مفاهیم بیوفیلیک برای ارتقای کیفیت فضاهای داخلی است. روش پژوهش کیفی بوده و به شیوه توصیفی-تحلیلی انجام شده، چرا که از طریق مطالعه نظری و توضیح ویژگی ها به تحلیل موضوع می پردازد. منابع تحقیق مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای، اسناد موجود و مراجع معتبر هستند. در مجموع، این مقاله جنبه ای نظری و مروری دارد. یافته های پژوهش حاکی از وجود ارتباطی مستقیم و معنادار میان متغیرهای طراحی بیوفیلیک و زیست پذیری است. برخی از مولفه های معماری اسلامی، نظیر استفاده از نور طبیعی، خلق فضاهای معنادار مبتنی بر مکان، و پیوند با طبیعت، در اصول طراحی بیوفیلیک نیز بازنمایی می شوند. بهره گیری از معماری بیوفیلیک در فرآیند طراحی می تواند نقشی کلیدی در افزایش زیست پذیری و بهبود کیفیت زندگی کاربران ایفا کند. ترکیب خلاقانه اصول معماری اسلامی با عناصر بیوفیلیک امکان ایجاد فضاهای آرام و پایدار را فراهم می سازد. مطالعات جامع تر در این زمینه می تواند به درک عمیق تر اثرات مثبت این رویکرد منجر شود. با توجه به تغییرات اقلیمی و ضرورت حفاظت از منابع طبیعی، ضرورت استفاده از شیوه های طراحی بیوفیلیک در معماری معاصر بیش از هر زمان دیگری احساس می شود.

کلیدواژه ها:

معماری بیوفیلیک ، زیست پذیری ، اقلیم ، معماری اسلامی ، طراحی معماری