بررسی هندسه مقرنس در معماری سنتی و معماری معاصر

مقرنس، با هندسه سه بعدی پیچیده، یکی از مهمترین عناصر تزئینی و ساختاری در معماری اسلامی محسوب می شود. نقش کلیدی آن در شکل دهی به فضاهای معماری، اهمیت تاریخی و فرهنگی این عنصر را برجسته می کند. درک هندسه مقرنس و بررسی کاربرد آن در معماری معاصر، به ویژه با بهره گیری از فناوری های نوین مانند طراحی پارامتریک، فرصت هایی برای خلق فرم های نوآورانه در معماری فراهم می آورد. این مقاله در پاسخ به این پرسش شکل گرفته است که چگونه هندسه مقرنس از معماری سنتی به کاربردهای معاصر انتقال یافته و چه تغییراتی در شیوه های به کارگیری آن در معماری مدرن رخ داده است. هدف این پژوهش، تحلیل هندسه مقرنس در معماری سنتی و بررسی نحوه انطباق آن در معماری معاصر، با تمرکز بر نوآوری های ساختاری و روش های طراحی مدرن است. با استفاده از روش های توصیفی-تحلیلی و مصاحبه با کارشناسان، این پژوهش به بررسی شباهت ها و تفاوت های هندسی بین مقرنس سنتی و معاصر می پردازد. بررسی ها نشان داد که مقرنس سنتی بر اصولی همچون تقارن، ترکیب جزء و کل و هندسه های پیچیده استوار است، در حالی که در معماری معاصر، طراحی مقرنس عمدتا با بهره گیری از ابزارهای دیجیتال و رویکردی از کل به جز انجام می شود. فناوری های پارامتریک، امکان ایجاد فرم های پیچیده را تسهیل کرده و به معماران اجازه داده اند تا مقرنس را به شیوه های نوین طراحی و اجرا کنند. این تحقیق مبنایی برای استفاده از مقرنس در طراحی معاصر فراهم می آورد و اهمیت آن در حفظ هویت فرهنگی این عنصر، در عین تلفیق آن با نوآوری های معماری مدرن نهفته است و زمینه ای برای بهره گیری موثر از این عنصر در طراحی های امروزی فراهم می کند.

کلیدواژه ها:

مقرنس ، هندسه ، معماری سنتی ، معماری معاصر