بازشناسی مفهوم زمینه گرایی و بازتاب آن در خوانش معماری زمینه گرا

با پیدایش معماری مدرن، نظریه هایی در مورد چگونگی مواجهه با زمینه در طراحی مطرح شده است و با نقد آن نظریه ها در دوران پسامدرن و پیدایش واژه زمینه گرایی در ادبیات معماری به موضوعی بحث برانگیز در میان اندیشمندان این حوزه تبدیل شده است. ارزیابی کیفیت زمینه موضوعی حیاتی در زمینه گرایی است. این مقاله سعی بر آن دارد تا با بررسی و شناخت معماری زمینه گرا و ابعاد آن و دسته بندی، تجزیه و تحلیل رویکردهای مواجهه با زمینه جهت به کارگیری در طراحی و نیز مطالعه بناهای ارزشمند و نحوه برخورد هر کدام با زمینه خود به شناخت مفهوم زمینه گرایی دست یابد. از این رو به روش تحلیلی توصیفی و با استناد به اسناد کتابخانه ای به بررسی و شناخت آن پرداخته و دستورالعمل های زمینه گرایی را جهت دستیابی به معماری هماهنگ تر و همسوتر با بستر خود شناسایی می گردد. معماری زمینه گرا که دارای ابعاد کالبدی، تاریخی، اجتماعی-فرهنگی و اقلیمی می باشد، رویکردی است که بر مفهوم مکان تاکید دارد و هدف آن ایجاد هویت مکانی با توجه به بستر و زمینه موجود است. معماری زمینه گرا الگوهای کالبدی، تاریخی، اجتماعی-فرهنگی و اقلیمی را مورد بررسی قرار داده و با توجه به اطلاعات دریافتی راه حل مناسب طراحی را ارائه می دهد. معماری زمینه گرا نه تاکید بر تقلید دارد و نه مانع نوآوری و خلاقیت است پیام آن ضرورت توجه به محیط کالبدی پیرامون اثر معماری است.

کلیدواژه ها:

زمینه گرایی ، کالبد معماری ، معماری زمینه گرا ، ابعاد زمینه گرایی