تبیین مدل مفهومی پایداری اجتماعی مکان در دانشکده های هنر و معماری

معماری پایدار به لحاظ اجتماعی، شیوه هایی از معماری است که نسبت به شرایط محیطی و مکانی پاسخگو بوده و از قابلیت های محیط پیرامون خود در ایجاد شرایط مطلوب استفاده می کند. به گونه ای که شاخص های مرتبط با نیازهای اساسی و بهبود کیفیت زندگی را در برگیرد. از آن جا که فضای زیست انسان ها یکی از ارکان مهم زندگی به شمار می رود، و به تبع آن زندگی اجتماعی، تعاملات و ارتقا همبستگی بین فردی را به دنبال دارد، لذا شناخت رویکردهای فضانگر و کالبدی در حوزه تعاریف وسیع پایداری اجتماعی، در ارزیابی مولفه ها و شاخص های تاثیرگذار در ارتقا کیفیت فضایی و کالبدی موثر بوده و می تواند در برنامه ریزی ها و طراحی های معماری مورد استفاده قرار بگیرد. یکی از فضاهایی که از لحاظ طراحی معمارانه اهمیت ویژه ای دارد فضایی است که دانشجویان معماری در آن آموزش داده می شوند. کیفیت فضایی در دانشکده های معماری با توجه به دیدگاه و نگرش هنرجویان نسبت به محیط پیرامون می تواند احساس تعلق به مکان را بالا برده، ضمن افزایش رضایتمندی از فضا، دانش پژوهان را به حضور بیشتر در آن مکان ترغیب نماید. در پژوهش حاضر که به روش کیفی و تحلیل محتوای ارائه شده است، در ابتدا به بیان نظریات مختلف در حوزه پایداری اجتماعی بر مبنای مطالعات کتابخانه ای و اسنادی پرداخته می شود. سپس چالش های فضاهای آکادمیک معماری تشریح گردیده و در نهایت در جهت ارتقا کیفیت فضای آموزشی دانشکده های معماری با رویکرد پایداری اجتماعی مدلی مفهومی پیشنهاد می گردد. یافته ها و تحلیل محتوای پژوهش نشان می دهد افزایش سطح کیفی فضاها با ایده های معمارانه همچون: ارتباط موثر با طبیعت، ارتقا امنیت و ایمنی، وضوح و خوانایی فضای داخلی، فضاهای انعطاف پذیر و متنوع، سلسله مراتب مناسب فضایی، ابعاد و اندازه متناسب فضاها، وجود فضای کار اشتراکی و تعاملاتی، استفاده از معماری بومی و ایرانی و.... حس دلبستگی و تعلق به مکان را افزایش داده و به ارتقا رضایتمندی دانشجویان و نهایتا پایداری اجتماعی فضا منجر خواهد شد.

کلیدواژه ها:

پایداری اجتماعی مکان ، مدل مفهومی ، کیفیت فضا ، دانشکده معماری