معماری پایدار در معماری معاصر ایران

معماری پایدار به عنوان یک رویکرد نوین در معماری معاصر، به طراحی و ساخت بناهایی پرداخته که همزمان با توجه به محیط زیست، نیازهای انسان ها را برآورده کنند. در ایران، با توجه به بحران های زیست محیطی و اقتصادی، ضرورت استفاده از معماری پایدار بیشتر احساس می شود. این مقاله به بررسی معماری پایدار در معماری معاصر ایران از دوران معاصر و از زمان پهلوی اول تا به امروز، می پردازد و ابعاد مختلف این رویکرد را در طراحی و ساخت بناهای معاصر ایران تحلیل می کند. در این مقاله ابتدا به تعریف معماری پایدار و اصول آن پرداخته می شود، سپس تاثیرات فرهنگی، اقلیمی و اجتماعی آن در ایران بررسی می شود. همچنین این مقاله به بررسی تطبیقی روند تحول معماری پایدار در ایران از دوران پهلوی اول تا به امروز می پردازد و با تحلیل فرآیندهای طراحی و ساخت در این دوره ها، به تبیین عواملی می پردازد که موجب ارتقاء یا محدودیت پذیرش اصول معماری پایدار در ایران شده است. این مقاله با استفاده از روش توصیفی-تحلیلی و بر پایه منابع معتبر علمی، تاریخچه و تحولات معماری پایدار در ایران را به تفصیل بررسی می کند. در نهایت، نمونه هایی از پروژه های موفق معماری پایدار در ایران ارائه خواهد شد که به طور خاص به استفاده از انرژی های تجدیدپذیر، کاهش مصرف انرژی و استفاده از مصالح بومی توجه داشت.

کلیدواژه ها:

معماری پایدار ، معماری معاصر ایران ، طراحی زیست محیطی ، انرژی تجدیدپذیر ، مصالح بومی