بررسی و تحلیل تاثیر فضای سبز و نور طبیعی در بهبود عملکرد رفتاری کودکان مبتلا به اوتیسم

اوتیسم یکی از اختلالات عصبی-رشدی پیچیده و فراگیر است که معموال در سه سال اول زندگی ظاهر می شود و تاثیر عمده ای بر رشد اجتماعی، ارتباطی و رفتاری فرد می گذارد. این اختلال که با عنوانیف اوتیسم شناخته می شود، مجموعه ای از ویژگی ها از جمله ضعف در برقراری ارتباط چشمی، عدم درک حالت های چهره، واکنش های کند یا بی تفاوت به رفتارهای دیگران و انجام رفتارهای تکراری را شامل می شود. کودکان مبتلا به اوتیسم اغلب به تعاملات اجتماعی بی علاقه اند و تمایل دارند فعالیت های انفرادی انجام دهند. همچنین، این کودکان از ضعف در پردازش اطلاعات حسی رنج می برند که منجر به بروز واکنش های غیرطبیعی به محیط پیرامون می شود. مطالعات نشان داده است که میزان بروز اوتیسم در پسران سه برابر بیشتر از دختران است و ضریب هوشی در میان این افراد بسیار متغیر است؛ از افراد با ناتوانی ذهنی گرفته تا افراد باهوش و با استعداد. علائم این اختلال ممکن است از ۱۲ ماهگی یا پیش از چهار سالگی آشکار شود. هرچند تاکنون علت دقیق اوتیسم مشخص نشده، اما عوامل ژنتیکی، محیطی و بیولوژیکی به عنوان علل احتمالی مطرح هستند. برای تشخیص اوتیسم هیچ آزمون پزشکی قطعی وجود ندارد، بلکه فرآیند تشخیص بر پایه مشاهدات رفتاری، مصاحبه با والدین و ارزیابی رشد ذهنی و اجتماعی کودک انجام می گیرد. درمان قطعی برای اوتیسم وجود ندارد، اما مداخلات زودهنگام و برنامه های آموزشی تخصصی می توانند تغییرات مثبتی در زندگی کودکان مبتلا ایجاد کنند. این مداخلات شامل روش های کاردرمانی، گفتاردرمانی، موسیقی درمانی، و تکنیک های تقویت مهارت های اجتماعی و ارتباطی هستند. همچنین، داروهایی برای کنترل برخی از علائم رفتاری نظیر بیش فعالی، اضطراب و رفتارهای وسواسی تجویز می شوند. با این حال، تحقیقات

کلیدواژه ها:

اوتیسم ، فضای سبز ، نور طبیعی ، کودکان ، رفتاری