تبیین مولفه های موثر معماری مشارکتی در راستای پایداری فرهنگی

استفاده از رویکرد 'معماری مشارکتی' همواره مورد بحث بوده و نکات مثبت و منفی آن موافقان و مخالفان خود را به همراه داشته است. رویکرد مشارکتی یکی از شیوه های طراحی معماری است که بر حضور و مشارکت ذینفعان در فرایند شکلگیری بنا و محیط تاکید دارد. تجارب عملی استفاده از روش های مشارکتی نشان می دهد، معماری بستر مناسبی برای استفاده از روش های مشارکتی است، تا از طریق فهم و درک صحیح الگوهای رفتاری افراد بتوان به ارتقاء کیفیت محیط مصنوع و در نهایت بالا بردن میزان حس جمعی افراد بهره جست. پایداری فرهنگی و حفظ و احیاء هویت های بومی در برابر روندهای جهانی سازی و تغییرات سریع اجتماعی به یکی از چالش های اصلی در معماری تبدیل شده است. پرسش کلیدی که در این پژوهش مطرح می شود این است که چگونه معماری مشارکتی می تواند به حفظ و احیاء پایداری فرهنگی جامعه کمک کنند؟ نقش همکاری جامعه در موفقیت پروژه های معماری چگونه ارزیابی می شود؟ برای پاسخ گویی به این پرسش ها پژوهش حاضر ابتدا به بررسی و شناخت انواع مشارکت و سطوح مطرح شده ی آن پرداخته و سپس نتایج معماری مشارکتی را شناسایی و پیشنهادات علمی برای بهبود فرایندهای مشارکتی در پروژه های معماری و حفظ پایداری فرهنگی ارائه می دهد. یافته های تحقیق نشان می دهد که معماری مشارکتی می تواند به طور قابل توجهی به حفظ و تقویت پایداری فرهنگی جامعه کمک کند. همکاری فعال جامعه و درگیرکردن افراد جامعه در فرایند معماری باعث افزایش پذیرش پروژه ها، بهبود کیفیت زندگی، کاهش فاصله غنی و فقیر، داشتن فرصت های برابر افراد، کمک و تقویت کار متخصصان و تقویت ارتباطات اجتماعی می شود که خود این موارد نوعی فرهنگ سازی و غنی سازی فرهنگ است.

کلیدواژه ها:

حس جمعی ، پایداری فرهنگی ، معماری مشارکتی