واکاوی ارتباط سازه با عملکرد در معماری سنتی با رویکرد بررسی در ابنیه مذهبی شهر مشهد

تلفیق سازه و معماری در معماری سنتی ایران به عنوان میراث ماندگار معماری این سرزمین در دوران مختلف نقش تاثیرگذاری بر ساختمان سازی در سنت داشته و معمار این سرزمین بین سازه و معماری جدائی قائل نبوده است، فرم سازه خود یکی از اجزای سازه ای محسوب می شود که خلق زیبایی از طریق تراش و اندازه مناسب، به منظور تسهیل جریان نیرو در یک نظام سازه ای است که از اهمیت ویژه ای برخوردار است. و معمار ایرانی با بکارگیری از هندسه و بهره گیری از تناسبات در ایجاد معماری، در عمل نقش موثری در تلفیق این دو واژه داشته است. معماری خراسان به عنوان میراث گرانبها از تاریخ معماری ایران در دوران مختلف، به مثابه موزه ای ارزشمند قابلیت بررسی و واکاوی میزان تاثیرپذیری از تلفیق این دو واژه را در دوران مختلف امکان پذیر نموده که در این تحقیق با بررسی روی آثار و ابنیه مذهبی در شهر مشهد به عنوان کلان شهر مذهبی جهان اسلام که در طول تاریخ دارای ابنیه پایدار از منظر سازه و فاخر از منظر معماری می باشد به منظور واکاوی ارتباط سازه با عملکرد، مشخص گردید که بیشترین ابنیه مذهبی قابل بررسی در دوران صفویه و سپس تیموری بوده اند و با توجه به استفاده اغلب ابنیه سنتی از سیستم دیوار باربر جهت انتقال نیروهای قائم و افقی، تقسیم بندی فضا به بخش های کوچکتر و مفصل بندی مسیرهای گردش در محیط دارای تاثیرگذارترین عامل در ارتباط سازه با عملکرد و کارگردانی با توجه به نوع مصالح و مشخصات فنی آن و همچنین معماری مورد انتظار در ابنیه، در طول تاریخ ابنیه مذهبی شهر مشهد می باشد.

کلیدواژه ها:

معماری اسلامی ، سازه ، عملکرد ، ابنیه مذهبی ، شهر مشهد