پدیدارشناسی نور و سایه در معماری از طریق لنز عکاسی: بازنمایی کیفیتهای غیرمادی در فضا

نور و سایه به عنوان دو عنصر بنیادین در معماری، نقشی فراتر از تعریف بصری فرم ها و حجم ها ایفا می کنند و به خلق تجربه های حسی و معنایی منحصربه فرد در فضای معماری می انجامند. این مقاله با بهره گیری از رویکرد پدیدارشناسانه، به بررسی نقش نور و سایه در بازنمایی کیفیتهای غیرمادی فضا و تاثیر آنها بر ادراک انسانی از طریق لنز عکاسی می پردازد. چارچوب نظری پژوهش بر نظریات مارتین هایدگر، موریس مرلو-پونتی، یوهانی پاالسما، و پیتر زومتور استوار است که به تحلیل وجودشناسانه نور و سایه و ارتباط آنها با ادراک حسی می پردازند. روش تحقیق از نوع کیفی بوده و شامل تحلیل پدیدارشناسانه تصاویر معماری و تجربه مستقیم فضاهای منتخب می شود. داده های بصری از طریق عکاسی از آثار برجسته معماری معاصر و تاریخی جمع آوری شده و با تاکید بر تغییرات زمانی-فضایی نور و سایه تحلیل شده اند. نتایج پژوهش نشان می دهد که نور و سایه به عنوان عناصر دینامیک، زمان مندی و حرکت را به فضا تزریق کرده و حس عمق، رمزآلودگی، و معنویت را تقویت می کنند. همچنین عکاسی به عنوان ابزاری برای ثبت و بازنمایی این کیفیتهای پدیدارشناسانه، امکان بازخوانی تجربه های غیرمادی فضا را فراهم می آورد. این مقاله بر اهمیت نور و سایه در معماری و نقش واسطه ای عکاسی در آشکارسازی کیفیتهای متافیزیکی تاکید دارد و ابعاد جدیدی از رابطه میان انسان، فضا، و ادراک حسی را ارائه می دهد.

کلیدواژه ها:

نور ، سایه ، پدیدارشناسی ، عکاسی معماری ، ادراک حسی ، کیفیتهای غیرمادی