معماری بهعنوان محرک خوب زیستی ؛ بررسی دستورالعمل ول و نقش آن در ارتقای کیفیت زندگی

معماری نقش مهمی در بهبود کیفیت زندگی انسانها ایفا می کند و می تواند به عنوان ابزاری برای ارتقای سلامت جسمانی و روانی مورد استفاده قرار گیرد. در این راستا، دستورالعمل ول به عنوان یکی از جامع ترین استانداردها با تمرکز بر جنبه های سلامت محور توسعه یافته است. این مقاله با هدف بررسی نقش معماری به عنوان محرکی برای خوب زیستی، به تحلیل استاندارد ول، ابعاد کلیدی آن و تاثیرات آن بر کیفیت زندگی پرداخته است. ابتدا تاریخچه و ساختار دستورالعمل ول مورد بررسی قرار گرفته و ارتباط آن با سایر استانداردهای معماری مانند لید تحلیل شده است. سپس، نقش طراحی معماری در بهبود سلامت جسمانی (نور، تهویه، و ارگونومی) و سلامت روانی (رنگ، صوت، و چشم انداز) مورد ارزیابی قرار گرفته و نمونه هایی از پروژه های موفق در این زمینه معرفی شده اند. همچنین، چالش ها و محدودیت های اجرایی، مالی و فرهنگی استفاده از این دستورالعمل، بررسی شده است. یافته ها نشان می دهد که دستورالعمل ول با رویکرد چندبعدی خود می تواند به بهبود کیفیت زندگی و افزایش بهره وری در محیط های کاری و زندگی کمک کند. در پایان، اهمیت استفاده از این استاندارد در آینده معماری و پیشنهادهایی برای تحقیقات بیشتر، شامل بومی سازی، ارزیابی اثرات بلندمدت، و آموزش معماران، ارائه شده است. تمام رویه این پژوهش بر پایه پژوهش های مروری روایتی شکل گرفته است.

کلیدواژه ها:

کیفیت زندگی ، خوب زیستی ، استاندارد ول ، سلامت جسمانی ، سلامت روانی