بررسی مولفه های پدیدارشناسی مکان در طراحی خانه های معاصر در جهت افزایش حس تعلق به مکان

امروزه در فضاهای سکونتی به دلیل عدم توجه معماران به مولفه های حس تعلق ساکنین و عدم توجه به تاثیر حس تعلق بر کیفیت زندگی آنان، نظاره گر تنزل کیفیت سطح زندگی و همچنین رضایت مندی نامطلوب ساکنین در محل سکونتشان می باشیم. با توجه به آنکه نگرش های پدیدارشناسانه در حوزه فضاهای سکونتی کمتر مورد توجه پژوهشگران قرارگرفته است، این پژوهش از دیدگاه پدیدارشناسانه بهره گرفته است و بر آن است تا به ارائه راهبردهایی به جهت ارتقا کیفی حس تعلق ساکنین فضاهای سکونتی معاصر بپردازد. هدف از این مقاله، بررسی شاخصهای حس تعلق به مکان در خانه های مسکونی معاصر با رویکرد پدیدارشناسانه است. روش پژوهش، کیفی با رویکرد توصیفی و روش گردآوری اطلاعات بر مبنای مطالعات کتابخانه ای است. استفاده از عناصر بومی و فرهنگی در جهت ایجاد خاطرات، طراحی فضاهای تعاملی و توجه به جزئیات حسی از جمله روش هایی هستند که می توانند حس تعلق به مکان را در خانه های معاصر تقویت کنند. همچنین نتایج تحقیق نشان داد که، توجه به انعطاف پذیری در طراحی، ایجاد فضاهای متنوع و متناسب با نیازهای فردی، و ایجاد تعادل میان فضاهای خصوصی و عمومی، نقش اساسی در تقویت حس تعلق ساکنان ایفا می کند.

کلیدواژه ها:

حس تعلق به مکان ، فضاهای مسکونی ، پدیدارشناسی مکان