دستیابی به معماری پایدار با استفاده از مواد بومی و فناوریهای نوین

معماری پایدار به عنوان یکی از اصلیترین رویکردها ی طراحی در پاسخ به چالش های زیست محیطی و اجتماعی عصر حاضر، به دنبال کاهش تاثیرات منفی بر محیطزیست و ارتقاء کیفیت زندگی انسانی است. در این راستا، استفاده از مواد بومی و محلی به عنوان راه حلی موثر برای تحقق معماری پایدار مطرح می شود. این مواد به دلیل دسترسی آسان، هزینه پایین و سازگاری با شرایط اقلیمی منطقه، می توانند در کاهش مصرف انرژی، بهبود عملکرد حرارتی ساختمان ها و کاهش ردپای کربنی تاثیرگذار باشند. از سوی دیگر، فناوری های نوین مانند سیستم های انرژی تجدیدپذیر، پنل های خورشیدی، ساختمان های هوشمند و نانومواد می توانند ویژگی های مواد بومی را تقویت کرده و کارایی آنها را در طراحی های مدرن افزایش دهند. این مقاله به بررسی نقش مواد بومی در معماری پایدار و نحوه ترکیب آن ها با فناوری های نوین می پردازد و مدل هایی برای بهبود عملکرد انرژی و کاهش اثرات منفی زیست محیطی ارائه می دهد. هدف اصلی این تحقیق، نمایش همافزایی میان دانش سنتی مواد بومی و فناوری های نوین به منظور دستیابی به معماری پایدار و زیست محیطی است. نتایج نشان می دهد که ترکیب این دو رویکرد می تواند به طراحی ساختمان هایی با مصرف انرژی کمتر، هزینه های پایین تر و اثرات زیست محیطی محدودتر منجر شود.

کلیدواژه ها:

معماری پایدار ، مواد بومی ، فناوریهای نوین ، انرژی تجدیدپذیر ، پایداری زیست محیطی