نقش هویت فرهنگی در معماری پایدار

معماری پایدار، به عنوان یکی از محورهای اصلی در معماری معاصر، در طول زمان و با تاکید بر مسائل زیست محیطی، تحولات معنایی و مفهومی گسترده در دهه "طراحی اکولوژیک" ای را تجربه کرده است. این تحولات، ابتدا از مفاهیم دهه ۱۹۷۰ در دهه "طراحی سبز" و سپس ۱۹۸۰ آغاز شد و در دهههای ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰ طراحی" با گسترش مفاهیم زیست به اوج خود رسید. این تغییرات در واژگان نشان "محیطیدهنده تکامل رویکردهایی است که از نیمه دوم دهه ۱۹۹۰ تاکید بیشتری بر ابعاد زیست محیطی و پایداری اجتماعی دارند. معماری پایدار، تنها محدود به جنبه های فنی و اخلاقی نمیشود بلکه تاثیرات آن به ابعاد اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی جوامع نیز گسترش یافته است. فرهنگ، بهعنوان یکی از ارکان اصلی در تحقق پایداری، نقشی کلیدی ایفا می کند و همواره تحت تاثیر تحولات اجتماعی و محیطی قرار دارد. این مفهوم که شامل قواعد و باورها می شود، موجب تقویت سرزندگی و همبستگی جوامع و بهبود کیفیت زندگی انسانها در ابعاد مختلف می شود. در این راستا، ماتسوموتو در کتاب خود به نقش اساسی فرهنگ در پایداری اجتماعی اشاره می کند و اهمیت آن را بهویژه در فرآیند طراحی و تعاملات اجتماعی جوامع بیان می دارد. این مقاله با تمرکز بر جنبههای فرهنگی معماری پایدار، نحوه ارتباط آن با اصول وسیع تر پایداری را بررسی کرده و تحلیلهایی ارائه می دهد. علاوه براین، در بخش دوم مقاله، به بررسی رویکردهای جهانی مبتنی بر اکوفرهنگ پرداخته شده است که در آن معماری بهعنوان یک مقوله فرهنگی و زیست محیطی شناخته شده و طراحی ها بهطور هم زمان به نیازهای محلی و جهانی پاسخ می دهند.

کلیدواژه ها:

فرهنگ ، طراحی اکولوژیک ، معماری پایدار ، طراحی سبز ، طراحی زیست محیطی