باز طراحی منظر پساصنعتی کارخانه حریربافی چالوس

شهر را می توان به مانند پیکره ای پویا به شمار آورد که در حال گسترش است و در این روال بافت ها به مرور زمان رو به زوال رفته و از بین می روند و دوباره مستقر می شوند. گسترش با سرعت شهرهای بزرگ و رشد بیش از حد حومه نشینی در دهه های بازپسین، سبب شده صنایع سنگینی که به علت کیفیات محیطی نامناسب خود، روزی خارج از بافت شهری بودند، در حال حاضر با بافت های جدید احاطه شوند. این موضوع به تعطیلی یا انتقال آنها ختم شده است؛ در نتیجه حفره های تهی در بستر شهر به وجود می آید که به توصیف جدیدی از منظر شهری رسیده است. اراضی رهاشده وسیع ماحصل این جا به جایی در بدن شهر که با نام عرصه های بازیافتی نیز شناسایی می شوند، هرچند منشا بروز چالش های گوناگون شهری و محیطی می باشد، اما در حال حاضر مهلت خوبی در جهت احیای بافت های شهری و گسترش کیفیت فضاهای شهری تلقی کرد. این مقاله سعی می کند که با قصد حفظ میراث به منظر پساصنعتی، دیدگاه های مختلف معماری منظر را در مواجهه با این مناظر و با دیدگاه احیا روشی برای نیاز های گسترش نوین شهری در نظر داشته باشد. نتیجه به دست آمده از این نوشته نیز این است که در حال حاضر نگرانی اصلی معماری منظر باید محل های صنعتی باشند نه تزیین محل های سالم زیرا که زمین های پساصنعتی با وجود اینکه شرایط نابه سامانی دارند ولی در صورت بازطراحی درست و مناسب می توانند به عنوان محرک گسترش برای ساختار پیرامونی خود و از سوی دیگر مکانی برای نوسازی شهرها به حساب بیایند. نتیجه ی به دست آمده از این تحقیق نشان می دهد که با نگرش به متغیر گزینشی برای توصیف هویت در سطح منطقه، میراث معماری صنعتی، به قصد احیا کارخانه حریربافی به منزله به جا مانده ای از دوران صنعتی شدن و قسمتی از تاریخ معماری شهر چالوس با دیدگاه بازطراحی می تواند به گسترش فهم ارزشمندی میراث صنعتی شده و نتایج آن باعث تقویت کیفیت های زندگی شهری مدد نموده و می تواند همچون ابزاری در راستای رشد اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و همچنین ایجاد شغل موثر روی دهد.

کلیدواژه ها:

منظر ، پساصنعتی ، احیا ، منظر شهری ، کارخانه