تحلیل ویژگیهای کاربرد معماری تعاملی در طراحی فضاهای ورزشی

در سالهای اخیر فناوری های معماری تعاملی در فضاهای ورزشی به دلیل دستیابی به یک معماری پویا و انعطاف پذیر مورد توجه قرار گرفته است. فضاهای ورزشی متحرک با تامین شرایط مطلوب و متفاوت جایگاه ویژه ای را در بین پروژه های موفق جهانی دارند؛ بنابراین معماران و مهندسان در تالش هستند تا فضاهایی با قابلیت تغییر فرم پذیر و کنترل پذیر طراحی کنند تا در شرایط مختلف تغییر کنند و بهترین حالت ممکن را برای سازه ایجاد کنند. فضاهای ورزشی که براساس معماری تعاملی طراحی می شوند شرایط استفاده در اقلیم های متنوع و حتی در شرایط نامناسب جوی را میسر می سازند. در این پژوهش ضمن بررسی ویژگی ها و کاربرد معماری تعاملی در فضاهای ورزشی به بررسی ۴۰ پروژه ی شاخص جهانی که در حدود شش دهه اخیر احداث شده و در ادامه ویژگی های آن ها مورد ارزیابی قرار گرفته، پرداخته شده است؛ نتایج آن ها نشان می دهد بیشترین بخش متحرک قسمت خارجی در فضاهای ورزشی مربوط به سقف های متحرک می باشد که در حدود دو دهه اخیر توسعه چشمگیری پیدا کرده است؛ این سقف ها عمدتا برای کاربری استادیوم ها می باشند و برای پوشش مجموعه های ورزشی تا دهانه ی بیش از ۳۰۰ متر نیز مورد استفاده قرار گرفته است. بیشترین دهانه ی فضاهای ورزشی متحرک بین ۱۰۰ تا ۲۰۰ متر می باشد و مصالح پوششی برای این فضاها عمدتا از مصالح سبک بوده که در پنج گروه شامل ETFE، PTFE، PVC، تفلون و پانل استفاده شده است. در دهه های اخیر به دلیل مزایایی که معماری تعاملی در قسمت های مختلف فضاهای ورزشی از جمله سقف های متحرک، زمین بازی متحرک و مبلمان های متحرک دارد باعث توسعه یافتن آن شده است.

کلیدواژه ها:

معماری تعاملی ، معماری حرکتی ، فضاهای تعاملی ، فضاهای ورزشی