امکان سنجی کاربرد لوله های نوری در راستای بهبود کیفیت نور روز برای ساختمانهای آموزشی در شهر کرمان

بهره گیری از نور طبیعی در فضای داخلی، افزون بر کاهش مصرف انرژی الکتریکی، تاثیرات مثبت فیزیکی و روانی بر کاربران را نیز در پی دارد. فراهم کردن شرایطی برای ورود حداکثری نور طبیعی به فضاهای آموزشی، به سبب تاثیرگذاری بر توانایی یادگیری و تمرکز دانش آموزان، از اهمیت ویژه ای برخوردار می باشد. در شهر کرمان به دلیل ویژگی های اقلیمی، روزانه سهم قابل توجهی از تابش خورشیدی بطور تقریبا عمودی و با شدت و انرژی حرارتی زیادی به ساختمان ها نفوذ می کند. این امر از طراحی بازشوهایی با مساحت پیش فرض برای کفایت نیاز نوری محیط، جلوگیری می کند چرا که با افزایش مساحت سطح نورگیر، احتمال بروز پدیده های خیرگی و برافروختگی حرارتی، پس از گذشت مدت زمان مشخصی در روز بالا می رود. در این پژوهش به جهت طراحی پالنهایی با بیشترین میزان بهره برداری از مساحت سایت در کنار حفظ بیشترین کیفیت نور طبیعی روز در ساختمان های آموزشی در شهر کرمان، سیستم انتقال نور طبیعی لوله نوری مورد بررسی قرار گرفته است. پس از انجام مدل سازی در نرم افزار راینو ۷ و شبیه سازی به کمک افزونه های گرس هاپر و کالیمت استودیو، با مقایسه ی آنالیزهای روشنایی و حرارتی کلاس ها، استنتاج گشت که برای کلاس درس در شهر کرمان با جهت گیری شمالی-جنوبی ساختمان، نسبت مطلوب درصد سطح بازشو به سطح دیوار (WWR) ۲۵ و ۳۰ درصد بوده و در ارزیابی عملکرد نوری برای جبهه ی قرارگیری بازشوها، پنجره های شمالی دارای توزیع یکنواخت تری از نور روز می باشند. همچنین زمین پناهی نیمی از جداره ی جنوبی و یا شمالی با بازشوهای جنوبی و شمالی به کاهش مصرف انرژی کل سالانه در کلاس ها، بدون ایجاد اختلال در میزان روشنایی آن ها کمک می نماید.

کلیدواژه ها:

سیستم انتقال نور طبیعی روز ، لوله نوری عمودی ، WWR ، ساختمان آموزشی ، شهر کرمان