واکاوی مولفه های تاثیرگذار در جهت ارتقاء حس مکان در مراکز معماری

مکان تنها یک سازه برای فعالیت های انسان نیست بلکه پدیده ای است که انسان در تعامل خود با آن، بدان معنا می بخشد و به آن دل می بندد. این مسئله نظر می کند، به انسان تا آنجا که به تعامل عاطفی با مکانی که در آن زندگی می کند و از زاویه نیازهای انسان به مکان می نگرد. به عبارتی «دلبستگی به مکان» قرار می گیرد. مکان از مهم ترین ابعاد رابطه انسان و مکان است که باید مورد توجه معماران، طراحان و برنامه ریزان شهری قرار گیرد. ویژگی مکان از صورت های مهم معماری انسان محور است. تجربه کردن مکان معنادار می تواند در رفع نیاز اساسی انسان کمک می کند. انسان همیشه مکان معنادار هستی یک مکان را درک می کند و به او حسی از تعلق و ایمنی می دهد بنابراین گذشته معماری به انسان کمک می کند که در هر میزان به مکان تعلق داشته باشد. پژوهش حاضر با هدف شناخت عوامل موثر بر حس مکان و با توجه به اینکه حس مکان می تواند در جهت برآوردن نیازهای فردی و اجتماعی موثر باشد به مطالعه می پردازد. در این مطالعه با توجه به عملکرد و وابستگی به عبارتی تلاش می شود تا جایی که ممکن است به چگونگی ایجاد حس مکان پرداخته شود. در این پژوهش از روش توصیفی- تحلیلی از مجموعه رفتارهای باستخو و متعدد فعال در مکان بهره گرفته شده است. هدف کیفی تحقیق، چرا تلاش می کند با ارائه اطلاعات توصیفی از موضوع وضعیت محیط پیرامون، نیاز انسان را برطرف نموده و جهت چگونگی افزایش و ایجاد محیطی مطلوب در مراکز معماری، در جهت رشد و اعتلای معماری بر کیفیت تعاملات در فضاهای علم تجربی روانشناسی محیط، افراد را به لحاظ حسی و فرهنگی و اجتماعی به آن جذب کند.

کلیدواژه ها:

مکان ، انسان ، حس تعلق ، مراکز معماری ، روانشناسی محیط