تحلیل نقش فضاهای باز مجتمع های مسکونی در ارتقای حس دلبستگی به مکان (نمونه موردی: مجتمع مسکونی سعیدیه همدان)

مکان تنها بخشی از فضا نیست بلکه همواره بستری برای خاطرات، رویدادها و تعاملات معنی در زندگی افراد است. علاوه بر تعاملاتی که در مکان بین انسانی واقع می بودند، مخاطب با خود مکان ها نیز روابط عاطفی شکل می دهد و زمانی که این تعاملات بین انسان ها و مکان توسعه یابد، معمولا منجر به ایجاد حسی از دلبستگی به مکان می شود. تجربه آن برای هر شخص منحصر به فرد است. به دلایل تحولات مدرن، توسعه جوامع انسانی، تغییر شیوه زندگی و افزایش ساخت و ساز مسکن در قالب مجتمع های مسکونی با نگاه کمی گرایانه عناصر کالبدی، خانه تغییر کرده و این امر موجبات کاهش حس دلبستگی به مکان را در پی داشته است. لذا با توجه به اهمیت حس دلبستگی به مکان به عنوان عاملی در ارزیابی تعاملات انسان-مکان و لزوم ایجاد فضاهای طراحی شده با کیفیت در جهت ضرورت ارتقای حس در افراد نسبت به خانه، به عنوان بستر اصلی شکل دهنده تعاملات انسان، این پژوهش با هدف ارائه راهکارهای طراحی فضاهای باز مجتمع های مسکونی در جهت افزایش حس دلبستگی به مکان در مجتمع مسکونی سعیدیه در شهر همدان به منظور تبیین نقش فضای باز در میزان دلبستگی به مکان می پردازد. روش این پژوهش توصیفی تحلیلی است و جمع آوری اطلاعات بر اساس مطالعات اسنادی و بررسی موردی از مصادیق موجود بر اساس مطالعات میدانی و تکمیل پرسشنامه است. از یافته های این پژوهش می توان به عواملی مانند ارتقا در سمت دارای دید بهتر، دید واحدها به فضای سبز، روشنایی و نورپردازی در شب، در ارتقا میزان دلبستگی در یک مجتمع مسکونی تاثیر بسزایی دارد.

کلیدواژه ها:

حس دلبستگی به مکان ، فضای باز ، مجتمع مسکونی ، همدان