تاثیر پیادهراه سازی بر کیفیت فضای بافتهای تاریخی و فرهنگی شهر

فضاهای شهری یکی از عرصه های تجلی هویت، فرهنگ و تمدن هر شهر می باشد. پیاده راه ها و مسیرهای شهری می توانند به عنوان جزء مهمی از فضاهای شهری به حساب آمده و تاثیر مهمی در زندگی شهروندان داشته باشند. فضاهای شهری پیاده و ایجاد کیفیت در آنها سبب پر کردن خلاءهای ناشی از مناسبات به اصطلاح مدرن جامعه های امروزی است. اولین جرقه های حضور پیاده راه ها در شهرها در دهه های ۱۹۹۱ و ۲۰۰۱ میلادی و به منظور حفظ و ساماندهی بافتهای تاریخی ایجاد شد و امروزه توجه بیشتر مدیران شهری به فضاهای حرکت شهری مانند پیاده راه ها یکی از اساسی ترین بخشهای سیاست های شهری برای رسیدن به توسعه پایدار بخصوص در بافت قدیمی دارای ارزش تاریخی و شهرهای تاریخی است. در ایران نیز این جنبش با کمی تاخیر شکل گرفته و در حال حاضر در بسیاری از شهرها، محورهای شهری به پیاده راه ها تبدیل شده است. در این پژوهش به تاثیر پیاده راه سازی در میزان کیفیت فضای بافتهای تاریخی پرداخته شده است. روش تحقیق این پژوهش از نوع کیفی است که در مرحله ی جمع آوری اطلاعات از ابزار کتابخانه ها، مراجعه به اسناد، کتب موجود و مطالعات پیشین و در تجزیه و تحلیل اطلاعات از روش توصیفی-تحلیلی بهره گرفته است. در نهایت نتایج نشان می دهند که بافت قدیمی هر شهر نشان دهنده تاریخ و هویت گذشته آن است و یکی از اقداماتی که می توان برای حفظ آن انجام داد، تبدیل معابر به پیاده راه است که می تواند مقصدی جذاب برای پیاده روی باشد و به رشد و توسعه پایدار شهر و رونق بافت تاریخی آن نیز کمک کند.

کلیدواژه ها:

پیادهراه ، بافت تاریخی ، بافت فرهنگی ، کیفیت فضا