تبیین راهکارهای اصولی در طراحی مجتمع های مسکونی بلند مرتبه عمودی با هدف ارتقاء پایداری اجتماعی در کلانشهرهای ایران

با رشد فزاینده شهرنشینی طی سالهای اخیر در سطح کشور و کمبود فضای لازم و امکانات زیربنایی، تامین مسکن را به یکی از مهم ترین دغدغه های کشور تبدیل کرده است. بلندمرتبه سازی را می توان یکی از راهکارهای لازم بر مهم ترین تحولات در فرایند اسکان در شهرها دانست. پژوهش حاضر به بررسی راهکارهای مطلوب طراحی مجتمع مسکونی عمودی (بلندمرتبه) با هدف ارتقاء پایداری اجتماعی در سطح کلانشهرها، می پردازد. پژوهش فوق با روش توصیفی و استفاده از مطالعات کتابخانه ای و جستارهای کاربردی محسوب می گردد. در ماحصل این پژوهش، در مجتمع های مسکونی مورد بررسی نشان از آن دارد که ساکنان، از زندگی در مجتمع خود احساس رضایتمندی داشته و امنیت و مشارکت ساکنان به عنوان شاخص مهم در این فضاهاست. همچنین کیفیت محیط به عنوان یکی از الزامات پایداری اجتماعی مطرح است، سبب احساس آسایش و تعاملات اجتماعی در ساکنان گردیده و اثرات عوامل کالبدی فضایی، اجتماعی-اقتصادی، محیطی طی سبب ایجاد هویت اجتماعی و حس تعلق مکانی خواهد شد. یافته های پژوهش نشان می دهد که توجه به نیازهای انسان در محیط های مسکونی، ایجاد فضایی برای تعاملات اجتماعی، ایجاد حس دلبستگی و تعلق خاطر تحت تاثیر، سبب بهبود وضعیت موجود مشارکت و هماهنگی بین ساکنان شده و موجب افزایش پایداری اجتماعی، بهره وری در مجتمع های مسکونی خواهد گشت.

کلیدواژه ها:

مسکن ، پایداری اجتماعی ، مجتمع های مسکونی ، بلندمرتبه سازی