فناوری های نوین در معماری اسلامی

ورود فناوری های نوین به سرزمین هایی که هویت و تاریخ غنی آنها در زمینه هنر و معماری در تقابل با نمودهای تکنولوژیک قرار دارند، چالش هایی را دامن میزند؛ چراکه در اکثر این جوامع همانند ایران، زیرساختهای لازم جهت مواجهه با موضوع جهانی شدن فراهم نبوده است. در هزاره جدید، جهانی تازه در دست ساخته شدن است و معماری اجتماعی ترین هنری است که میتواند با ایجاد انسجام مکانی، نوعی تداوم زمانی را جهت آفرینشی نوبنیاد برای شکوفایی یک تمدن منجر شود. پرسش اصلی و هدف نهایی پژوهش آن است که آیا میتوان شاخص هایی را جهت کاربرد فناوریهای نوین در ارتقای کیفیات فضایی معماری معاصر با حفظ مبانی هویتی معماری ایرانی - اسلامی تعریف کرد؟ در این راه با انتخاب نمونه های موردی، انجام کار میدانی و نظرسنجی از افراد با استفاده از پرسشنامه های هدفمند، شاخصهای بدست آمده از نتایج بررسی ها به صورت کیفی و کمی تحلیل و الگویی جهت کاربرد فناوریهای نوی ن در معماری معاصر ارائه شده است. براساس نتایج این پژوهش بهره گیری از فناوری های نو در ترکیب با عناصر و فرمهای بومی و سنتی، هماهنگی با شرایط اقلیمی، حفظ ارزشهای فرهنگی - اجتماعی و اصول معماری بومی و همچنین استفاده از فناوریهای ساخت و مصالح جدید در ایجاد هماهنگی، تضاد، شفافیت و...، بسته به شرایط مکانی زمانی، مهمترین شاخص های ایجاد مطلوبیت در معماری معاصر ایران به شمار می آیند.

کلیدواژه ها:

فناوریهای نوین ، هنر و معماری ، معماری اسلامی ، هویت ، آفرینشی نوبنیاد