هنر، احساس و بیان

آثار هنری مهم بیانگر هستند. یعنی انتقال دهنده ی احساسات اند. حال این احساس می تواند احساسی باشد که هنرمند تجربه کرده است و قصد دارد از راه اثر هنری اش آن را منتقل کند، احساس ناپخته ای باشد که هنرمند در خلق اثرش سعی بر پخته کردن آن نه برای مخاطب بلکه برای خود دارد یا احساسی باشد که هنرمند خود تجربه نکرده است، اما می خواهد مخاطبش آن را تجربه کند. اساسی ترین پرسشی که این پژوهش مطرح می کند این است: آیا هنر، بیان احساس است؟ در ابتدا نظریه های فلاسفه و هنرمندان مختلف از جمله تولستوی و کالینگوود مرور شدند و این نتیجه گرفته شد که هنر را نمی توان بر اساس بیان تعریف کرد اما همچنان می توان بیان احساس را عاملی مهم در فهم امری دانست که آن را تعامل زیبایی شناسانه می خوانیم: یعنی آنچه هنرمندان در زمان خلق آثار هنری انجام می دهند، چیستی این آثار و آن چه ما در حضور در این آثار تجربه می کنیم. سپس نقش هنرمند، اثر هنری و مخاطب در سه بخش مجزا به بحث گذاشته شد و بر این موضوع تاکید شد که نظریه ی زیبایی شناسی به تمامیت در باب محوریت حیات عاطفی برای سعادت و کامیابی و نیکی انسان می پردازد. در نتیجه، کاملا قابل فهم است که ما برای آن دسته از آثار هنری که حیات عاطفی ما را با راه های گوناگون غنا می بخشند ارزش قائل شویم. از جمله با فرونشاندن احساسات، تحریک آن ها، مفهوم ساختن آنها تا حدی که درکشان برایمان آسان تر شود، یا طرح امکانات عاطفی جدید. اما این امر منجر به اظهار این سخن نمی شود که بگوییم «هنر بیان است.»

کلیدواژه ها:

هنر ، مخاطب ، بیان ، هنرمند ، زیبایی شناسی ، احساس