تحلیل شاخصهای زیست محیطی معماری پایدار، موثر بر فرآیند طراحی مجموعه های مسکونی به منظور مقابله با آلودگی هوا در شهر تهران

افزایش جمعیت (ثابت و شناور) و به دنبال آن انبوه سازی در کلان شهرهایی همانند تهران، در سالهای اخیر مشکلاتی نظیر: آلودگی هوا، افزایش دما و از بین رفتن فضای سبز را پدید آورده و به واسطه شرایط حاکم عوارضی نظیر افزایش مرگ و میر، بیماری های قلبی عروقی و رفتارهای عصبی را شاهد می باشیم که نیازمند اتخاذ تمهیداتی کارآمد هرچند در سطوح خرد می باشند. این پژوهش از طریق بررسی شاخصهای عملکردی زیست محیطی معماری پایدار، می کوشد تا به سازوکارهایی موثر برای مقابله با آلودگی هوا از طریق معماری دست یابد که طراحان با بهره از آن ها بتوانند با مدیریت جریانات هوایی در مجموعه های مسکونی، گامی در جهت بهبود شرایط موجود و عوارض به وجود آمده بردارند. حال این سوال مطرح می شود که چگونه می توانیم از طریق ارائه طرحی معمارانه و با تاکید بر شاخصه های زیست محیطی معماری پایدار، اثرات مخرب آلودگی هوا در محل سکونت و محیط اطراف را تا شعاعی مشخص کاهش داده تا بهبود کیفیت زندگی ساکنین حاصل شود؟ در پاسخ می توان گفت رویکرد پایداری با گرایش زیست محیطی شامل شاخصه هایی متعدد است که برخی از آن ها قابلیت نمود در معماری را نیز دارند، همچنین باید در نظر داشت اگرچه نمی توان ادعایی مبنی بر حل کامل این مشکل از طریق معماری داشت اما با شناخت شاخصه های موجود و بهره گیری هوشمندانه از آن ها می توان تاثیری هرچند اندک اما قابل توجه بر این معضل گذاشت. شایان ذکر است فرآیند پژوهش ت وصیفی - تحلیلی بوده و می بایست آن را کیفی قلمداد کرد. همچنین نتایج حاصل از آن، ابتدا منجر به شناخت بهتر عناصر اثربخش بر جریانات هوایی حاکم بر مجموعه های مسکونی، نظیر: تحلیل بستر طراحی، مصالح مصرفی، رفتارهای انسانی، مدیریت جریانات هوایی (ورودی و خروجی)، آب و پوشش گیاهی شده و در نهایت از طریق ارائه تکنیکهای کاربردی طراحی در معماری، می کوشد تا پاسخی معمارانه در برابر پدیده آلودگی هوا باشد که به موجب آن، بهبود کیفیت زندگی ساکنین حاصل گردد.

کلیدواژه ها:

پایداری ، آلودگی هوا ، مجموعه های مسکونی ، کیفیت زندگی