نقش مولفه های معماری سبز در سلامت روانی ساکنان مسکن قشر کم درآمد

مسکن کوچک ترین عنصر سکونتگاه ها، مهمترین کاربری شهری و یکی از شاخص های عمده ارزیابی توسعه یک کشور است. امروزه بیشتر کشورهای جهان با گسترش پدیده شهرنشینی مواجه هستند، بازتاب این تحولات در مسکن نمود آشکارتری را به دنبال دارد. از دیدگاه روان شناختی و شهرسازی، مسکن در مسیری انسان ستیز قرار گرفته است و سلامت روانی شهروندان را تحت تاثیر قرار داده است. این امر بدین علت است که ساخت ساختمان ها بدون توجه به مسائل زیست محیطی، فرهنگی، قوانین مصوب ساختمان سازی و سلامت روانی افراد جامعه صورت گرفته است. در حالیکه از نظر اجتماعی، مسکن می بایستی شرایط مطلوب را برای خانواده به منظور تحقق فعالیت های آنها فراهم کند. همچنین ثبات و همبستگی خانواده را موجب شود. از نظر روانی و جسمی، مسکن مناسب می تواند محلی برای آرامش و تجدید قوا، آرامش اعصاب و فکر در فرد باشد. سوال اصلی تحقیق این است که آیا معماران و شهرسازان ما قادر هستند که با استفاده از فضاهای سبز، ساختمان هایی طراحی کنند که کالبد آن به ارتقا سلامت روان و کاهش هنجارها و ناهنجاری های درونی افراد کمک کند؟ هدف اصلی این تحقیق، بررسی رابطه متقابل طراحی فضاهای سبز بر سلامت روانی شهروندان می باشد.

کلیدواژه ها:

مسکن ، قشر کم درآمد ، سلامت روانی ، فضاهای سبز ، تبریز