بررسی مدرسه دارالمعلمات تهران و دانشسرای مقدماتی اصفهان

بروز موج نوگرایی در تاریخ معاصر ایران موجب پیدایش مدارسی به شیوه ی اروپایی در کشور و شهر اصفهان و تهران شد. این مدارس از نظر محتوای دروس و معماری بنا با مدارس سنتی متفاوت بودند. اهمیت تحقیق حاضر از آن حیث است که اکثر پژوهش ها درباره ی معماری مدارس اصفهان و تهران به مدارس سنتی می پردازند و به معماری مدارس معاصر، خصوصا در دوره های مذکور، و روند شکل گیری آن کمتر توجه شده است. این پژوهش در پی شناخت عوامل تاریخی-سیاسی، فرهنگی و اجتماعی تاثیرگذار بر شکل گیری مدارس نوین اصفهان و تهران در دوره مذکور، و شناخت معیت معماری و مقایسه ی ساختار کالبدی و شیوه ی معماری این مدارس با یکدیگر است. روش پژوهش: مطالعه ی حاضر به روش توصیفی-تحلیلی و موردپژوهی انجام شده است. دو مدرسه به عنوان نمونه ی موردی برگزیده شدند و تاریخچه ی شکل گیری آن ها با روش کتابخانه ای و اسنادی مورد مطالعه قرار گرفت؛ سپس، با روش میدانی، اطلاعات مدارس جمع آوری شد و مدارس براساس هدف پژوهش با یکدیگر مقایسه شدند. در مورد دوره ی پهلوی، تمایل حکومت به ایجاد شیوه ی باستان گرایی در معماری، در مورد میسیونرها، تحولات دو قرن نوزدهم و بیستم در اروپا و تغییر ساختار آموزشی غرب و احداث چند مدرسه در اصفهان توسط میسیونرهای فرانسوی و انگلیسی و تاثیر آن ها در ایجاد ساختار معماری مشابه مدارس غربی، و در مورد آخر حضور استادکارهای بومی در این شهر و تمایل آن ها به اجرای شیوه ی سنتی در معماری مدارس، تعیین کننده بوده اند. این عوامل در کنار هم منجر به ایجاد نوعی معماری تلفیقی در ساختمان های اکثر مدارس اصفهان در دوره های مذکور شده است.

کلیدواژه ها:

الگو ، مدرسه ، تهران ، اصفهان ، پهلوی اول